آل یاسین

می نویسم برای مردی که چهار گوشه قلبش شکسته است . التماس دعا
  • خانه 

خدایا به ما رحم کن با این اوضاع

22 تیر 1394 توسط 110

 

وقتی نمی توانیم اثری در خور ِ شان واقعه عاشورا بسازیم، بیاییم و برای امام حسین (علیه السلام) فیلم نسازیم..!!!
چه اصراری داریم تصورات مردمی که از کودکی با امام حسین(علیه السلام) خو گرفته اند را با تخیلات خود تخریب کنیم؟
بیایید اجازه دهیم مردم در خلوت خود، با مطالعه تاریخ و پای منبرها، حادثه کربلا را برای خود تصویر کنند و معرفت خود را با مطالعه زندگینامه و کتب خاصی که در مورد ائمه اطهار(علیهم السلام) به رشته تحریر در آمده بالا ببرند نه با فیلم های شما..!
فقط اینکه:
چطور جرات کردید تصویر حضرت عباس(علیه السلام)، حضرت علی اکبر (علیه السلام) و… را در فیلم نشان دهید؟

در روزگاری که بهاییت و وهابیت میلیاردها دلار برای تخریب اعتقادات شیعه هزینه می کنند، چه تاسف بار است که در کشور شیعه ایران فیلمی ساخته می شود که با حقیقت عاشورا و امام حسین(علیه السلام) فاصله زیادی دارد.

 1 نظر

اگر غیرت دینی دارید بازنشر کنید

21 تیر 1394 توسط 110

 

بسم الله الرحمن الرحیم

 

عظمت زیارت امام حسین علیه السلام ، مقام قمر بنی هاشم سلام الله علیه و اهمیت عزاداری ایام عاشورا

 

آنچه مهم است در این زمان
حفظ ایتام آل عصمت است،
مردمی منقطع از امام زمانشان،
با این ابتلائات زندگی ،
با حرمان از مبانی مذهب و دین ،
به قدری این کار ارزش دارد[که]
اگر در این سفر بتوانید یک بیگانه از امام زمان را
با ولی عصر آشنا کنید
مبلغین ، عظمت زیارت امام حسین علیه السلام ، مقام قمر بنی هاشم سلام الله علیه و اهمیت عزاداری ایام عاشورا
بسم الله الرحمن الرحیم
اعوذ بالله من الشیطان الرجیم:
(وَمَنْ أَحْسَنُ قَوْلًا مِمَّنْ دَعَا إِلَى اللَّهِ وَعَمِلَ صَالِحًا)
این بیان خداست:
کیست احسن قولا از کسی که دعوت کند به خدا
و آن دعوت توأم باشد با عمل صالح.
کسانی که در این ایام
به تبلیغ این دین و این مذهب می روند،
اینها باید بدانند کاری که متکفل اند کار انبیاء است،
الذین یبلغون رسالات الله. این کار فوق بیان و تکلم ماست.
آنچه مهم است در این زمان
حفظ ایتام آل عصمت است،
مردمی منقطع از امام زمانشان،
با این ابتلائات زندگی ،
با حرمان از مبانی مذهب و دین ،
به قدری این کار ارزش دارد[که]
اگر در این سفر بتوانید یک بیگانه از امام زمان را
با ولی عصر آشنا کنید
یک تارک الصلاة را به نماز بیاورید،
اجرتان به اندازه ای است که قابل وصف نیست ،
چون رسول خدا به شخص امیرالمؤمنین فرمود:
اگر کسی به وسیله تو یکنفر را هدایت کند
“خیر لک مما طلعت علیه الشمس"،
از آن روزی که این منظومه شمسی به وجود آمده
تا آن روزی که (إِذَا الشَّمْسُ كُوِّرَتْ وَإِذَا النُّجُومُ انْكَدَرَتْ)
تا آن روز آنچه آفتاب بر آن تابیده
ارزش این کار را ندارد
منتها باید آنچنان تبلیغ دین کرد
که صاحب دین خواسته.
(أَلَمْ تَرَ كَيْفَ ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلًا
كَلِمَةً طَيِّبَةً كَشَجَرَةٍ طَيِّبَةٍ
أَصْلُهَا ثَابِتٌ وَفَرْعُهَا فِي السَّمَاءِ،
تُؤْتِي أُكُلَهَا كُلَّ حِينٍ بِإِذْنِ رَبِّهَا).
شجره طیبه دین یک ریشه دارد،
این درخت تنه ای دارد، شاخه هایی دارد
برگهایی دارد، میوه ای دارد.
کسانی که به تبلیغ می روند
باید متوجه بشوند وظیفه آنها چیست؟
ریشه درخت دین عقائد حقه است،
معارف اهل بیت است.
این اصل و ریشه ی این شجره طیبه است.
تنه این درخت اخلاق فاضله است،
ملکات حمیده نفسانیه.
شاخه های این درخت اعمال صالحه است.
اگر عقیده، عقیده حقه شد،
ملکات نفسانی، اخلاق فاضله شد،
رفتار، اعمال صالحه شد،
ثمره ی این شجره سعادت ابدی است،
یعنی قابل حد و اندازه نیست.
زندگی که آخر ندارد ،
حیات ابد، ، باید تأمین بشود اینجا.
وظیفه مبلغین در آن مناطق
و به هرجا، یکی دفع شبهات است.
همانطوری که بدن مبتلا به انواع میکروب می شود،
روح هم مبتلا به انواع شبهات می شود.
شبهات مخالفین دین،
آن هم با کمک شیطان در مغز این طبقه
که از دین اطلاع ندارند
قهراً تولید مرض روحی می کند.
وظیفه شما دفع این شبهات است.
هر کس آلوده شده روحش به شبهه ای از مذهب باطلی،
مثل طبیب حاذقی تمام قدرت را صرف کنید
آن درد را درمان کنید.
بعد تقویت کنید عقول این مردم را
به این مذهبی که دنیا را به زانو درآورده،
قدرت منطقش و قوت استدلالش
تمام مسیحیت را بیچاره کرده.
یهود، نصاری، منکرین خدا،
اهل مذاهب باطله در مقابل قدرت برهان این دین بیچاره اند،
منتها باید شما قدرت علمی پیدا کنید،
اگر آن قدرت پیدا شد می شود
حسن بن یوسف بن مطهر، علامه حلی.
سلطان وقت علمای چهار مذهب را جمع کرد،
ارکان حنفیه، مالکیه، شافعیه، حنبلیه.
یک مرد پیدا شد با قدرت علمی
در آن مجلس نشست و برخاست
سر چهار مذهب را به سنگ کوبید،
پرچم تشیع را در این مملکت برافراشت.
صبح تمام مملکت رسماً سنی بود،
ظهر ورق برگشت خطبه های نماز جمعه
در سرتاسر مملکت عوض شد.
این قدرت یک پهلوان در دین است.
بنیه علمی را قوی کنید،
علم مرد می کند روح را،
حالت فاعلیت دارد،
جهل حالت انفعال می آورد. این وظیفه اول.
وظیفه دوم:
با این برنامه تحکیم عقائد،
تعلیم احکام، تهذیب اخلاق،
آنچه همه را به ثمر می رساند،
عاشورای حسین ابن علی است.
مردم را بیدار کنید،
چه خبر است؟ عاشورا چیست؟
بفهمانید به مردم، چه قیامتی است؟
یک کلمه ما می گوییم
اما کجا در حد فهمیدن ایم که کی بود؟
چه کرد؟ کاری که او کرد چه کاری بود؟
خود او که بود؟
این دریایی است که مثل شیخ انصاری غرق می شود،
مثل محقق و علامه، مات و مبهوت می مانند.
کجا ما فهمیدیم عاشورا چیست؟
کسی مگر قدرت دارد[که]
اصحاب او را بشناسد تا برسد به خودش.
این بیان کیست؟
بیان، بیان رأس و رئیس مذهب است،
امام ششم آن کسی که از مبدأ تا معاد،
از طهارت تا دیات، هر چه هست
به برکت نفس اوست،
آن کسی که جوهر ۱۲۴ هزار پیغمبر را
به صورت مذهب جعفری به دنیا عرضه کرد،
او بیانش این است…،
کسانی که اهل فن هستند
می فهمند شهادت چه اندازه دشوار است،
شاهد، کی می تواند شهادت بدهد؟
آن وقتی که مشهودٌ به مثل آفتاب واضح و روشن باشد،
آنچه که محیّر العقول است این است
که امام ششم متن کلامش این است:
اشهد، شهادت می دهم،
لقد اقشعرت لدمائک – لدمائکم- اظلة العرش،
شهادت می دهم انّ دمک سکن فی الخلد.
هر جمله اش بهت آور است،
این بیان امام ششم است،
شهادت می دهم خون تو در خلد مسکن کرد،
کسی که خونش در خلد برین است،
آیا روحش کجاست؟
سیدالشهداء این است.
بعد مطلب به اینجا می رسد:
در مقابل خون تو و خون اصحاب تو
اظله عرش به لرزه افتاد،
وبکی له جمیع الخلائق.
الخلائق جمع محلی به ال است.
لا یشذ عنه شاذ، غیر از خدا،
خلاصه، به جز ذات قدوس او
آنچه در قلمرو خلقت است،
همه برای سر بریده تو گریه کرد،
این چه غوغایی بوده؟ چه کرده؟
و بکت له السماوات السبع والارضون
وما فیهنّ وما بینهنّ
ومن یتقلب فی الجنة والنار وما یری وما لا یری.
عقل مبهوت است،
هفت آسمان، تمام این کهکشانها،
همه در آسمان اول است.
متن قرآن این است: (وَزَيَّنَّا السَّمَاءَ الدُّنْيَا بِمَصَابِيحَ) ،
این کهکشانهایی که میلیاردها در این فضا منتشرند
همه در آسمان اول هستند،
حالا در هفت آسمان چه خبر است؟
بیان امام ششم این است:
سماوات هفتگانه و همه زمینها
و هرچه در آنها هست و هر چه بین آنها هست،
برای عزای حسین ابن علی گریه کردند.
حالا یک عده بیسواد پیدا شدند،
می گویند این عزاداری ها افراط است.
این غلطها نتیجه جهل است.
کیست که بفهمد عاشورا چه روزی است؟
کیست که بداند چه سری بالای نیزه رفت؟
کیست که بفهمد چه دستی کنار نهر علقمه از بدن جدا شد؟
به مردم بفهمانید این مطالب را.
رفاعة بن موسی النخاس،
موثق است به توثیق شیخ، نجاشی، ابن شهرآشوب، علامه.
همچو مردی آمد خدمت امام ششم.
او با هر کسی این حرفها را به میان نمی گذارد،
همچو مردی باید باشد،
فرمود: رفاعه امسال به حج نرفتی؟
گفت: جعلت فداک، مال من امسال وفا به حج نکرد،
ولی عرفه رفتم کنار قبر حسین بن علی.
بعد که این کلمه را گفتم،
سکت طویلا.
این دقائق را خوب درک کنید،
مدتی سکوت کرد.
حالا در این سکوت چه خبر بود؟
ما و همه فقها و علما عاجزتر از این هستند
که بفهمند آن سکوت چه اسراری داشت؟
حجی که عظمتش این قدر است:
یکنفر به حج نرسید،
به رسول خدا عرض کرد
چه بکنم که جای حج را پر کند؟
پیغمبر اشاره کرد به کوه ابی قبیس،
فرمود: اگر این کوه را طلا کنی
و در راه خدا انفاق کنی جای حج را نخواهد گرفت.
حج خانه خدا این است.
بعد آنی که عقل را مبهوت می کند این بیان است:
بعد از مدتی سکوت سر بلند کرد،
فرمود: ای رفاعه لا تترک زیارة الحسین ابدا،
لولا، اگر این نبود که من کراهت داشتم،
که مردم دست از حج بردارند،
آن وقت می گفتم در زیارت قبر او چه خبر است؟
خلاصه این را من می گویم
شما بروید مدتها فکر کنید،
بعد فرمود: ای رفاعه
من زار الحسین عارفاً بحقه
کسی که زیارت کند او را و بشناسد او کیست،
بشناسد کیست…،
کسی است که خدا پیغمبر خاتم را فرستاد به زمین،
عقل کل را فرستاد به زمین
برای این که خون اصحاب او را
پیغمبر در شیشه کند و به عرش ببرد.
اگر حسین را بشناسی،
من زار الحسین عارفا بحقه
- این بیان امام ششم است-
خدا به او چه می دهد؟
از وقتی حرکت می کند
هزار ملک در یمین او،
هزار ملک در یسار او…،
اینها را باید درک کنید
از نظر دلیل انّی، کشف کنید
که اثر وقتی این است
مؤثر کی بوده که همچو اثری گذاشته؟
از میوه ،درخت را باید شناخت،
از گوهر معدن را باید شناخت،
از زیارت قبر او نزد خدا
باید فهمید چه مقامی دارد
و چه کرده که زیارت قبر او این شده،
آن چیست؟
هزار ملک از یمینش،
هزار ملک از یسارش،
همراهی اش می کنند
تا کنار قبر آن حضرت،
تا برگردد به خانه اش،
بعد یک زیارت قبر او…
به نص بیان امام ششم،
آن هم چه بیانی، بیانی که
شیخ الطائفه رئیس الفرقه شیخ طوسی
در مصباح المتهجد و صلاح المتعبد
متجاوز از هزار سال بر این قضیه گذشته،
این خبر در همچو سندی است
در همچو کتابی است،
آن هم به قلم همچو کسی است
که رأس و رئیس تمام علمای طائفه است
در ظرف هزار سال، مطلب این است،
خدا به آن یک زیارت، ثواب هزار حج،
و ثواب هزار عمره می دهد،
آن هم حجی که در رکاب نبی ای باشد
و عمره ای که در رکاب نبی ای یا وصی ای(باشد)،
خلاصه کلام کسی که به زیارت قبر او برو
د- به نص بیان امام ششم-
یک زیارت قبر او ثواب هزار حج،
آن هم در رکاب امیرالمؤمنین دارد،
ثواب هزار عمره در زیر بیرق خاتم النبیین دارد.
این سیدالشهداء است.
چه کرده که خدا به او همچو مقامی داده.
آن وقت این غلطها که این عزاداری ها افراط است… !!!!.
هیئت های حسینی بیدار بشوند،
اولا مواظب باشند مبادا عزاداری ها
آلوده به گناهی بشود.
آنچه مهم است این است
که این اکسیر احمر باطل نشود،
(إِنَّمَا يَتَقَبَّلُ اللَّهُ مِنَ الْمُتَّقِينَ).
عزاداران حسینی باید منزه از حرام [باشند]،
اتیان واجبات ، ترک محرمات [شود]،
هیئات باید مظاهر تقوی باشند،
علم هایی که افراشته می شود
زیر آن علمها مبادا یک نظر نابجایی،
یک کلمه ناروایی، یک عمل فاسدی انجام بشود،
چون این هیئتها مورد نظر شخص خاتم انبیا است.
از حرام اجتناب کنید،
واجبات را به جا بیاورید،
در عزای او هرچه بکنید
در حد خودتان است، نه در حد او.
فُجع به الرسول
و ازعجت البتول وطاشت العقول.
اصلا مبهوتم چه بگویم؟
رسول در عزای او فاجعه زده شد،
بتول یعنی فاطمه زهرا
وضعش به جایی رسید که هر روز
برای او شیون می زند،
و صیحه زهرا تمام ملائکه را بیچاره کرده،
وطاشت العقول، عقلها پریشان شد،
این چه مقامی است؟
از خود او نمی شود دم زد،
خدا باید ذکر او را بکند.
سوره والفجر بیان خدا برای سر بریده سیدالشهداء است:
(يَا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ ،
ارْجِعِي إِلَى رَبِّكِ رَاضِيَةً مَرْضِيَّةً)،
حجت خدا فرمود: این سوره در شأن جد من است
. ما از او بگذریم!!!
امام چهارم، صاحب زبور آل محمد،
زین العابدین سید الساجدین
یک نگاه کرد به عبیدالله بن عباس بن علی بن ابی طالب،
فاستعبر، چشمش به یتیم قمر بنی هاشم افتاد،
اشکها سرازیر شد.
خوب در بیان امام دقت کنید،
بعد که گریه کرد، فرمود:
هیچ روزی بر جدم رسول خدا
سخت تر از روز احد نگذشت،
در آن روز اسد الله و اسد رسوله،
شیر خدا، شیر پیغمبر خدا کشته شد،
حمزه سیدالشهداء کشته شد،
این روز سخت ترین روز بود بر جدم.
این بیان امام چهارم است،
آن هم نسبت به شخص اول عالم امکان.
بعد از آن روز، روزی بود
که جعفر ابن ابی طالب کشته شد.
بعد که هر دو روز را گفت
آن وقت فرمود: لا یوم کیوم الحسین،
خلاصه،
پیغمبر روزی مثل روز عاشورا برایش نگذشته.
خدا می داند که بر شخص خاتم چه گذشت؟
آنچه که مهم است این است،
بعد که این کلمات را فرمود
آن وقت فرمود: رحمت خدا،
رحمت خدا بر عموی من عباس.
بیان امام را من نمی توانم بگویم.
خودش را فدا کرد، چه جور فدا کرد؟
اصلا شهادت قمر بنی هاشم گفتنی نیست،
فکر کنید.! دست، بریده…،
چه کرده؟ دست راست که افتاده بود
آن وقت گفت: والله ان قطعتم یمینی،
انی احامی ابدا عن دینی،
وعن امام صادق الیقین.
همچو کسی بود،
بعد که دست چپ افتاد،
آن وقت گفت: قد قطعوا ببغیهم یساری.
شهادت اینجور شهادتی بود.
آن وقت آنچه که عقل همه حکماء
و فهم همه فقهاء را مبهوت می کند
این جمله است، فرمود:
برای عمویم عند الله…،
عند الله یعنی چه؟
فوق بهشت است، فوق خلد برین است،
ان لعمی العباس عند الله چیست؟
منزلتی است، مقامی دارد عند الله
که غبطه می خورند به آن مقام جمیع الشهداء.
واقعاً بهت آور است.
از اول خلقت حساب کنید،
از زمان آدم که هابیل شهید شد
تا روز احد که حمزه سیدالشهداء به شهادت رسید
، تا شهدای بدر، احد،
ختم کجاست، آن روزی که
امام زمان ظهور کند،
شهدای در رکاب او
همه در کلمه جمیع الشهداء مندرج است،
حالا مقام چه مقامی است
که همه اینها به آن مقام غبطه می خورند.
این مقام علمدار اوست،
حالا خود او کجاست؟
آنچه که من شنیده ام،
خدا نکند که چنین باشد،
غلطی می خواهند انجام بدهند
که اگر این غلط را انجام دادند،
من وظیفه ام این است که به آنها گوشزد کنم:
اگر سعادتمند باشند
در دنیا بیچاره خواهند شد
، اگر اهل شقاوت باشند
در دنیا آسیبی به ان نخواهد رسید،
ولی آن وقتی که دست بریده او وارد محشر بشود،
کمر همه آنها را خواهد شکست
که برای ابد از رحمت خدا محروم باشند،
و آن کلمه این است،
شنیده ام می خواهند…،
لا اله الا الله…،
می خواهند قمر بنی هاشم را
به نقش هنرپیشه ها درآورند.
کسی که حجت خدا مقابل قبر او می ایستد
و می گوید: سلام خدا، سلام تمام انبیا
، سلام تمام اوصیا، سلام تمام شهدا
بر تو یا بن امیرالمؤمنین،
کسی که هر صبح و شب،
خدا و ۱۲۴ هزار پیغمبر به او سلام می کنند،
این را می خواهند به نقش هنرپیشه ها درآورند.
خدا نکند چنین غلطی بکنند،
آن وقت هر چه پیش آید
و هر چه ما بگوییم معذوریم.
باید جوانهای غیرتمندِ فانی در قمر بنی هاشم،
تاسوعای امسال
- غیر از تاسوعاهای هر سال است در اثر این صحبت غلط-
باید روز تاسوعای امسال محشری سرپا کنند
در عزای قمر بنی هاشم،
تا بگویند ای دست بریده کربلا،
ای فرق سر پاشیده از عمود در راه خدا،
تو…، تو بالاتر از اینی.
ای روزگار، ای دنیای ناپایدار،
باید روزگاری بشود که ما زنده باشیم
و در این روزگار بخواهند هنرپیشه ها
نقش او را به مردم نشان بدهند.
مردم بدانید! این نقشه ها برای این است،
وقتی قمر بنی هاشم را به آن صورت نشان دادند،
دیگر این سوز و گداز در روضه ها نخواهد بود،
آن کسانی که آن صحنه را ببینید
آن هنرپیشه را تماشا کنند،
اینها دیگر آنچنان که باید در عزای او نمی سوزند،
ولی باید بدانند اگر با چکمه، با کراوات
خواستند این چراغ را خاموش کنند نشد،
با این ریشها، با این یقه های باز هم،
این نور خدا خاموش شدنی نیست.
دیگر ختم کلام:
پشت و پناه عالم کیست؟
پشت و پناه اولین و آخرین کیست؟
امید تمام عالم به کیست؟
امید تمام اولین و آخرین
به آن وقتی است که
مادرش پیراهن غرقه به خونش را سر دست بگیرد
، پشت و پناه عالم او است،
خدایا من چه جور بگویم،
آن کسی که پشت و پناه عالم امکان است،
وقتی آمد کنار نهر علقمه
گفت: الان کمرم شکست.
ای قمر بنی هاشم، تو چه کردی،
تو که بودی که وقتی به زمین افتادی
آن کسی که هر مصیبتی می دید،
رنگش مثل گل سرخ برافروخته تر می شد،
اما وقتی تو را دید، گفت:
الان دیگر ناامید شدم،
انقطع رجائی،
ای ماه بنی هاشم،
تو که بودی که وقتی کنار نهر علقمه
گوشواره عرش خدا آمد،
گفت: الیوم نامت اعین بک لم تنم،
وتسهدت اخری فعز منامها،
تو رفتی اما به رفتنت خواب از چشم زینب رفت.

 

http://wahidkhorasani.com/%D9%81%D8%A7%D8%B1%D8%B3%DB%8C/%D8%B5%D9%88%D8%AA%DB%8C-%D9%88-%D8%AA%D8%B5%D9%88%DB%8C%D8%B1%DB%8C/%D9%85%D8%AD%D8%AA%D9%88%D8%A7/92_%D8%B9%D8%B8%D9%85%D8%AA-%D8%B2%DB%8C%D8%A7%D8%B1%D8%AA-%D8%A7%D9%85%D8%A7%D9%85-%D8%AD%D8%B3%DB%8C%D9%86-%D8%B9%D9%84%DB%8C%D9%87-%D8%A7%D9%84%D8%B3%D9%84%D8%A7%D9%85-%D9%85%D9%82%D8%A7%D9%85-%D9%82%D9%85%D8%B1-%D8%A8%D9%86%DB%8C-%D9%87%D8%A7%D8%B4%D9%85-%D8%B3%D9%84%D8%A7%D9%85-%D8%A7%D9%84%D9%84%D9%87-%D8%B9%D9%84%DB%8C%D9%87-%D9%88-%D8%A7%D9%87%D9%85%DB%8C%D8%AA-%D8%B9%D8%B2%D8%A7%D8%AF%D8%A7%D8%B1%DB%8C-%D8%A7%DB%8C%D8%A7%D9%85-%D8%B9%D8%A7%D8%B4%D9%88%D8%B1%D8%A7

 نظر دهید »

خیلی خیلی مهم حتما مطالعه بفرمایید

27 اردیبهشت 1394 توسط 110



امام كاظم عليه السلام 
إذا كانَت لَكَ حاجَةٌ إلى اللّه فَقُل : اَللّهُمَّ إنّي أسألُكَ بِحَقِّ مُحَمَّدٍ وعَلِيٍّ ، فَإنّ لَهُما عِندَكَ شَأنا مِنَ الشَّأنِ 
هرگاه خواستى از خداوند حاجتى طلب كنى ، بگو : خدايا ! به حقّ محمّد و على از تو مسألت مى كنم ؛ زيرا كه آن دو را نزد تو منزلتى است 
الدعوات : ص127 ، ح51



 4 نظر

حمله شديد آيت الله وحيد خراساني به مخالفان عزاداري

18 آذر 1393 توسط 110

 

حمله شديد آيت الله وحيد خراساني به مخالفان عزاداري

 

آقای خراسانی

 

به گزارش شيعه آنلاين، حضرت آيت الله شيخ «حسين وحيد خراساني» از مراجع تقليد قم صبح امروز در آخرين جلسه اين دوره درس خارج خود، برخي از افراد که اخيرا در مورد عزاداري حرف و حديث هايي مطرح کرده اند را به شدت مورد حمله و انتقاد قرار داد.


اين مرجع عاليقدر حوزه علميه قم در اين باره گفت: ما در کتب خود روايت هايي داريم که اسنادش هم صحيح است و همه اين روايت ها در مورد عزاداري است. آن بي سوادهايي که نغمه در مي آورند که عزاداري ها به حد افراط رسيده و طولاني شده، بايد بدانند که تمام انبياء و اولياء و صديقين عزداراي و گريه طولاني مدت کرده اند.

حضرت آيت الله شيخ «حسين وحيد خراساني» همچنين افزود: روايتي از امام جعفر صادق عليه السلام در مورد حضرت فاطمه صديقه سلام الله عليها وجود دارد که در آن آمده “آن حضرت براي امام حسين عليه السلام طولاني گريه مي کردند".

گفتني است اخيرا برخي سخنرانان سرشناس که همواره در موضوعات مختلف به سخنراني و نظريه پردازي مي پردازند، مباحثي در مورد عزاداري مطرح کردند که با واکنش و اعتراض طيف شديدي از مراجع تقليد، علما و مؤمنين مواجه شده است.

 

 

 


 3 نظر

آیت الله وحید خراسانی: مبادا هیئات مذهبی بازیچه سیاست شوند

18 آذر 1393 توسط 110

آیت الله وحید خراسانی: مبادا هیئات مذهبی بازیچه سیاست شوند

آنچه عقل هر حکیمی را، مغز هر فقیهی را مبهوت می‌کند، این است که از این جا به بعد خدا با زوار قبر او تکلم می‌کند



آیت الله وحید خراسانی: مبادا هیئات مذهبی بازیچه سیاست شوندبه گزارش «شیعه نیوز»،مرجع عالیقدر آیت الله وحید خراسانی همزان با فرا رسیدن اربعین حسینی و آخر ماه صفر امروز در درس خارج خود مطالبی را بیان نمودند که متن کامل آن به شرح زیر است :

بسم الله الرحمن الرحیم


الحمد لله رب العالمین و صلی الله علی سیدنا محمد و آله الطاهرین سیما بقیه الله فی الارضین و العن علی اعدائهم الی یوم الدین .

دهه آخر صفر است و پیشآمد اربعین.

قال الصادق علیه السلام: رحم الله من أحیی أمرنا

این جمله کوتاه تفصیلی دارد. اولا: دعا دعای کیست؟ کسی که اراده او متصل است به اراده‌ای که إنما أمره إذا أراد شیئا أن یقول له کن فیکون. قلب، وعاء مشیة الله است. اما آنچه خواسته نص قرآن است: ورحمة ربك خیر مما یجمعون. این رحمت را از خدا هم چه کسی خواسته برای کی؟ برای کسی که امر ما را احیا کند.

این ماه، این ایام، ایام احیاء امر است. کاری کنید که بر طبق قرآن حرکت کنید. محور، قطب، کلام الله باشد. قسمتی تفقه، قسمتی انذار. سعادتمند آن کسی که این ایام موفق بشود: قلبی را با خدا آشنا کند، روحی را به ائمه معصومین متصل کند؛ می‌شود رحم الله من أحیی أمرنا.

آن امری که باید احیاء بشود معرفت امام است. حکمت کبری معرفت اوست به قدر میسور.

سید الشهداء نه قابل درک احدی است، نه قابل وصف احدی؛ نه خودش، نه عملش. وقتی در روایات با درایت تأمل بشود، آن وقت روشن می‌شود چه غوغایی است! از اثر باید مؤثر را شناخت. معرفت إنّی این است. دو مطلب راجع به او هست یکی زیارت آن حضرت یکی اقامه عزای او.

کلمات اهل بیت عصمت محیر العقول است. این روایات با کمال اعتبار، سند لازم ندارد. اعجاز این است: امام ششم کی این جمله را فرمود؟ آن وقتی که در این حرم(سیدالشهدا) بسته بود از ترس حکومت آل مروان؛ قلّت زائر. گاهی…، اگر کسی گذرش می‌‌افتاد. این بیان، معجزه عظمی است، حکایت دارد که چه جور می‌‌دیده. فرمود: روز قیامت منادی نداء‌ می‌کند: أین زوّار الحسین؟ کجایند زوار او؟ یقوم عنق من الناس لایحصیهم إلا الله. آن قدر جمعیت برمی‌خیزد که عدد آنها را جزء خدا احصاء‌ نمی‌‌کند. امروز را ببین! اعجاز را ببین! بعد چه خواهد شد؟ لایحصیهم إلا الله.

بعد آنچه عقل هر حکیمی را، مغز هر فقیهی را مبهوت می‌کند، این است که از این جا به بعد خدا با زوار قبر او تکلم می‌کند: شما[زائران] از زیارت او چه می‌‌خواستید؟ مقصدتان در این زیارت چه بود؟ می‌‌گویند : پروردگارا! ما غرضمان فقط حب رسول تو بود، حب علی بود، حب فاطمه بود. به این عشق رفتیم، به این محبت قدم برداشتیم. زرنا شوقا. بعد که این جمله را گفتند، خدا می‌فرماید: آنها کسانی هستند که شما به عشق آن‌ها به زیارت آن شهید رفتید. بعد خطاب می‌آید: کونوا مع محمد وعلی و فاطمة والحسن والحسین في درجتهم؛ باشید با این پنج نفر اما در درجه ی آن‌ها. این مقام به برکت کیست؟

بعد امام ششم به عبید بن زراره فرمود: ان لزوار الحسین فضلا علی سائر الناس؛ زوار قبر او فضیلتی دارند بر همه مردم. پرسید: یا بن رسول الله! ما هو الفضل؟ آن فضیلت چیست؟ فرمود: چهل سال قبل از همه اهل بهشت زوار قبر حسین بن علی مهمان خدایند. چهل سال قبل از همه مردم آن‌ها در بهشت اند. این همه مقام از کجا؟

بعد آنچه که عقل را مبهوت می‌کند، این است فرمود:…- در روایتی که دو نفر از اصحاب اجماع اند: یکی: ابن محبوب، یکی: محمد بن مسلم- بعد به محمد بن مسلم فرمود: کسانی که پیاده به زیارت قبر او بروند، به هر قدمی که بردارند ثواب عتق یک بنده از وُلد اسماعیل در نامه ی عمل آن‌ها ثبت می‌شود. حالا آن قدم‌ها چه اندازه بنده آزاد می‌کند، آن‌ هم عتق رقبه از ولد اسماعیل؟! این زیارت اوست.

اما گریه بر او: بهتر این است که متن حدیث را بخوانم. راوی این مطلب ابو بصیر لیث است. اولا کیست؟ بشر المخبتین. مخبتین چهار نفرند: برید بن معاویه عجلی، ابو بصیر لیث، محمد بن مسلم، زراره؛ ارکان اربعه. یکی از این ارکان ابی بصیر است.

گفت: در محضر ابی عبد الله بودم، یکی از اولاد حسین بن علی وارد شد. تا وارد شد بغل گشود، او را در بغل گرفت، صدای ناله امام بلند شد؛ از پشت پرده هم صدای ناله اهل حرم. بعد تعبیر امام ششم این است: یا ابا بصیر! من وقتی چشمم به فرزندان او می‌‌افتد لا املک نفسی؛ دیگر مالک خودم نیستم. این بیسوادهایی که نغمه درمی‌آورند که این عزاداری ها به حد افراط است. مصیبت این است همه در نهایت جهل.

بعد امام ششم این جمله را فرمود: فقد طال… - این‌ها را خوب یاد بگیرید، فقیه بشوید، عالم بشوید تا بتوانید حق اهل بیت را احقاق کنید- امام ششم فرمود: فقد طال بکاء النساء والانبیاء والشهداء والصدیقین؛ طولانی شد گریه تمام انبیا، تمام شهدا، تمام صدیقین؛ برای چه؟ این گریه مداوم از موسی بن عمران، از ابراهیم خلیل، در مقابل آن سر بریده ای است که… خلاصه…
متن حدیث این است:

لا اله الا الله…. اگر بتوانیم بخوانیم… ثم بکی و قال: یا ابا بصیر! اذا نظرت الی ولد الحسین اتانی ما لااملکه بما جری علی ابیهم. یَا أَبَا بَصِیرٍ!…- لا اله الا الله- یا أبا بصیر! إِنَّ فَاطِمَهَ… إِنَّ فَاطِمَهَ لَتَبْکِیهِ وَتَشْهَقُ فَتَزْفِرُ جَهَنَّمُ زَفْرَة لَوْ لَا أَنَّ الْخَزَنَة یَسْمَعُونَ بُکَاءَهَا وَقَدِ اسْتَعَدُّوا لِذَلِکَ.

از این روایت روشن می‌شود که حضرت زهرا (سلام الله علیها) ، نه یک بار، نه دو بار، همیشه کارش این است. بعد که شهقه زهرا بلند می شد، جهنم زفره ای پیدا می‌کند. خزنه که مستعد اند، آماده اند که هر وقت او صدای گریه اش بلند شد، درهای جهنم را ببندند مبادا شعله ای از جهنم خارج بشود یا دودش، تمام اهل زمین همه هلاک بشوند. این اثر، در جهنم.

اما… فَیَکْبَحُونَهَا مَا دَامَتْ بَاکِیَة وَیَزْجُرُونَهَا وَیُوثِقُونَ مِنْ أَبْوَابِهَا مَخَافَة عَلَى أَهْلِ الْأَرْضِ فَلَا تَسْکُنُ - جهنم ساکن نمی‌شود- حَتَّى یَسْکُنَ صَوْتُ فَاطِمَة وَإِنَّ الْبِحَارَ … در دریاها چه خبر است؟ حدیث مفصل است وقت کم است. فقط قسمتی این است. بعد مهم این جاست: فَلَا تَزَالُ الْمَلَائِکَهُ مُشْفِقِینَ یَبْکُونَهُ لِبُکَائِهَا ؛ بر امام حسین همه ملائکه گریه می‌کنند برای بکاء مادرش زهرا؛ وَیَدْعُونَ اللَّهَ وَیَتَضَرَّعُونَ إِلَیْهِ وَیَتَضَرَّعُ أَهْلُ الْعَرْشِ وَمَنْ حَوْلَهُ وَتَرْتَفِعُ أَصْوَاتٌ مِنَ الْمَلَائِکَهِ بِالتَّقْدِیسِ لِلَّهِ مَخَافَة عَلَى أَهْلِ الْأَرْضِ. این است عزای آن سر بریده، این است مصیبت آن بدن قطعه قطعه. همه حمله عرش گریان، همه شیون زنان، برای چه؟ برای این که صدای ناله مادر او بلند است.

وَلَوْ أَنَّ … -امام حسین را بشناسید، به مردم بشناسانید- وَلَوْ أَنَّ صَوْتاً مِنْ أَصْوَاتِهِمْ یَصِلُ إِلَى الْأَرْضِ لَصَعِقَ أَهْلُ الْأَرْضِ وَتَقَطَّعَتِ الْجِبَالُ ؛ اگر یک صدای از آن ملائکه در آن هنگام تضرع و بکاء‌ به زمین برسد تمام کوه ها قطعه قطعه می‌شود وَزُلْزِلَتِ الْأَرْضُ بِأَهْلِهَا. قلت: جعلت فداك. ابا بصیر گفت: گفتم: جعلت فداك، هذا الأمر عظیم؛ این امر بسیار بزرگ است. بعد فرمود: غَیْرُهُ أَعْظَمُ مِنْهُ. آنچه نشنیدی هنوز از این بزرگتر است. معنی این جمله چیست؟ معنی این جمله این است: ما هنوز شرح مصیبت را نگفتیم، آنچه گفتیم این است اما آنچه نگه داشتیم اعظم از این است.

بعد این جمله را فرمود. این جمله خیلی دلسوز است: فرمود: یا ابا بصیر! آیا نمی‌‌خواهی به فاطمه کمک کنی؟ تا این جمله را گفت، من دیگر بیچاره شدم. فرمود: یا ابا بصیر!… ای هیئتی ها! این است این عزا. 
مبادا هیئات بازیچه سیاست بشود، مبادا با خون همچو کسی، با ناله همچو مادری خیانت بشود. بذل مهجته فیك. فقط باید خدا لیس الا. یا أیتها النفس المطمئنة ارجعي إلی ربك راضیة مرضیة. بعد که فرمود: ابا بصیر! آیا نمی‌‌خواهی مادرم زهرا را کمک کنی در این عزاء ؟ تا این کلمه را گفت من دیگر بی طاقت شدم، برخواستم، او هم برخواست. او رفت به مصلی، من آمدم به خانه، نه غذا خوردم، نه آب نوشیدم، شب تا صبح برای این مصیبت زار زدم، فردا هم روزه گرفتم. او می‌ فهمد چه خبر است. بعد که کمی آرام شدم حرکت کردم، آمدم به محضر امام، دیدم آن حضرت هم بعد از این مدت کمی آرامش پیدا کرده. نشستم کنار او… دیگر بقیه گفتنی نیست..

منبع: شیعه نیوز
 نظر دهید »

دل نوشته

24 آبان 1393 توسط 110

 

 

گفت
چرا هیات هفتگی می گیرید؟
گفتمش شرمنده ایم
باید هر روز می گرفتیم!
امام زمان
روزی دوبار
هیات می گیرد
زیارت ناحیه شهادت دهد …..

 

 


 5 نظر

پاسخ حضرت آیت الله وحید خراسانی به شبهه افکنان در عزادری سید الشهدا

19 آبان 1393 توسط 110

 

بِسْمِ‏ اللَّهِ‏ الرَّحْمنِ‏ الرَّحِيم

توصیه های آیت الله العظمی وحید خراسانی به مبلغین در آستانه ماه محرم ۱۴۳۶

آیت الله وحید خراسانی

به مردم عظمت عاشورا را بیان کنید، چه بود؟ چه شد؟ چه کرد؟ یک عدّه نافهم، بیسواد در این مردم پیدا شدند: به سینه نزنید، زنجیر به کمر نزنید که مبادا سرخ شود بدنت. به این بیسواد ها گوش ندهید، برو، ببین، استاد الكلّ‏ في الكلّ عند الكلّ نائینی چه می گوید؟ کسی است نائینی که مراجع آزمایششان این است که کلمات او و مبانی او را در معاملات، لباس مشکوک بتوانند از عمق درک کنند و بیان کنند. همچو کسی فتوایش را ببین، سؤال می کنند از او که ما در عزای سیدالشهداء عزاداری می کنیم، خون ریخته می شود؟ جواب این است: آنچه خون ریخته بشود، مانعی ندارد، مگر خوف بر نفس بشود. میرزای نائینی، عالم دین و مذهب است، چرا این کلمه را می گوید؟ متن کلام امام هشتم الان این است؛ بحار را نگاه کن: إِنَّ يَوْمَ الْحُسَيْنِ… إِنَّ يَوْمَ الْحُسَيْنِ أَقْرَحَ‏ جُفُونَنَا، این بیان امام هشتم است. از شیخ طوسی تا شیخ انصاری همه شان باید فدای یک نفس امام هشتم بشوند. آن وقت همچو کسی بیانش این است که روز عاشورا کاری کرده که پلک های چشم ما مجروح شده، اگر پلک چشم او مجروح بشود، سینه تو چیست؟


شیخ صدوق در من لا یحضر در اصح احادیث نقل می کند از حجت خدا که روز عاشورا: بَكَتْ‏ عَلَيْهِ‏ السَّمَاوَاتُ السَّبْعُ وَ الْأَرَضُونَ السَّبْعُ وَ مَا فِيهِنَّ وَ مَا بَيْنَهُنَّ، بَكَتْ‏ عَلَيْهِ‏ السَّمَاوَاتُ السَّبْعُ وَالْأَرَضُونَ السَّبْعُ، هفت آسمان، هفت طبقه زمین وَ مَا فِيهِنَّ وَ مَا بَيْنَهُنَّ، أنچه در آنها بود، آنچه بین آنها بود، همه برای سر بریده او گریه کردند. روز عاشورا همچو روزی است.

 

چه روزی است؟ چه شده؟ چه واقعه ای اتفاق افتاد؟ یک کلمه بس است، آن کلمه این است؛ مردم مدینه همه بی خبر، یک وقت عصر روز دهم محرم صدای شیون از حرم پیغمبر شنید. همه مردم مدینه ریختند در خانه ام سلمه، چه حادثه ای اتفاق افتاده؟ نص قرآن این است وَ أَزْواجُهُ‏ أُمَّهاتُهُمْ، او ام المؤمنین است. مردم ریختند چه خبر است؟ کسی حق آمدن در آن خانه ندارد. رفتند پسر عموی پیغمبر را آوردند. رفت پرسید چه خبر است؟ چه حادثه ای رخ داده؟ گفت: الان خوابیده بودم، در عالم رؤیا دیدم پیغمبر سر برهنه، پا برهنه، غبار آلوده ،یک شیشه خون در دست گرفته، گفتم: یا رسول الله! هرگز تو را به این حال ندیده ام! گفت: ام سلمه! الان از کنار مقتل حسینم آمدم. با این شیشه خدا مرا فرستاد که خون گلوی او را بگیرم، پرسیدم: یا رسول الله کجا می بری؟ فرمود: به عرش. امام ششم فرمود: آن قائمه ای که آن شیشه خون را پیغمبر گذاشته، تا قیامت می لرزد.

 


منبع وب ایشان( برای دیدن متن کامل به وب ایشان مراجع کنید یا به آرشیو وب ما سر بزنید… )



 1 نظر

مواسات با سیدالشهدا ( علیه السلام) ، و چگونه عزاداری کردن

11 آبان 1393 توسط 110



بسم الله الرحمن الرحیم


مواسات با سیدالشهدا ( علیه السلام)


پیامبر اکرم (صل الله علیه واله و سلم) فرمودند:
محرم که می‌شود جوشش نام حسین (علیه السلام) در دل‌ها، هر دلسوخته‌ای را بی‌تاب می‌کند و چون تشنه‌ای به سوی زلال معرفت عاشورا می‌کشاند[1]. قیام امام حسین (ع) چنان تأثیری در استمرار حرکت شیعه داشته که در این‌باره گفته شده است: اسلام علوی است و تشیع، حسینی[2].

امام صادق (علیه السلام) فرمودند: وقتی امام حسین (علیه السلام) به دنیا آمد، ملکی در آسمان‌ها و زمین فریاد زد: ای بندگان خدا لباس‌های حزن بپوشید و ناراحتی و ناله‌های خود را آشکار کنید[3].

اثر شعله‌های برافروخته شده روز عاشورای کربلا است که در کانون سینه‌های شیعیان مشتعل است. هرمصیبتی انتها و تمام شدنی دارد، اما این مصیبت بزرگ هیچ‌گاه انتها و تمامی ندارد. یک علتش این است که در هر مصیبتی تا صاحب مصیبت آرام نشود، اهل مجلس نیز آرام نمی‌گردند و از روایات معتبره بر می‌آید که حضرت فاطمه زهرا (س) از روز عاشورا تاکنون هروقت ملتفت می‌شود، چنان صیحه می‌زند و نعره می‌کشد که گویا دریاها به موج می‌آیند و عالم امکان یکسره متزلزل می‌شود. آن ناله‌های فاطمه (س) در واقع همه عالم را مصیبت‌خانه کرده است و هرگز قلوب شیعیان آرام نمی‌شود![4]

بی اختیار نعره هذا حسین از او سرزد چنان چه آتش از او در جهان فتاد[5]

امام صادق (علیه السلام) فرمود: روز حسین(علیه السلام- عاشورا) - از لحاظ مصیبت از تمام روزها عظیم‌تر است… (زیرا حسین (علیه السلام) تنها باقی مانده اصحاب پنج‌گانه کساء است) که رفتن او، مثل رفتن همه آن‌هاست[6].

به راستی که بقای اسلام، مرهون جهاد، ایثار و شهادت امام حسین (علیه السلام) در راه خداست و بدون جریان عاشورا و سید‌الشهدا (علیه السلام) قرن‌ها پیش، بنی امیه، اسلام را از بین برده بودند؛ پس همراه حیات دین به زنده نگه داشتن یاد و خاطره عاشوراء و سیدالشهداء وابسته می‌باشد.

عزاداری سیدالشهداء (علیه السلام) از مهم‌ترین عباداتی است که محبان و شیعیان آن حضرت به تبعیت از معصومین(علیه السلام) با آدابی خاص مشغول آن می‌شوند. ذکر مصیبت‌های امام حسین (علیه السلام) و برگزاری هرگونه عزاداری آن حضرت، از جمله “شعائر الهی” است که شیعیان و دوست‌داران اهل بیت پیامبر (صل الله علیه واله وسلم) بدان امر شده‌اند.

دستور امام حسین (علیه السلام) به شیعیان:

امام حسین (علیه السلام) به امام سجاد (علیه السلام) فرمود: ای پسرم، از طرف من به شیعیانم سلام برسان و به آنان بگو: پدرم غریبانه کشته شد! پس برای او ندبه و عزاداری کنید و به شهادت از دنیا رفت! پس برای او گریه کنید.[7]

همانا از صفات انسان کامل و از نشانه‌های مردانگی و جوانمردی، “مواسات” با مصیبت‌زده و مشارکت در دردهای دیگران است. دهه محرم ایامی است که رنج و درد و مصیبت سید‌الشهداء و اهل بیت او (علیه السلام) را به یاد می‌آورد، شیعه در این ده روز به خصوص روز عاشورا، با عزاداری و گریه و اشک ریختن و مجسم ساختن صحنه‌های درد و غم آن روز، با شبیه‌خوانی و کفن پوشیدن و …، در حقیقت آن‌چه که بر امام حسین (علیه السلام) و فرزندان و اصحاب او در آن روز گذشت را به یاد خود و جهانیان می‌آورد و یک نوع “مواسات” و برابری بین خود و آنان برقرار می‌سازد. بیش از هزار سال از شهادت امام حسین (علیه السلام) می‌گذرد، اما نور و شعائراو همچنان پابرجا هستند، و حرارتش همچنان در قلوب مومنین مشتعل است و هرگز سرد نخواهد شد، و ظالمین و مخالفین شعائر او نابود شدند و عزت برای امام حسین (علیه السلام) و اقامه‌کنندگان شعائرش باقی خواهد ماند.

شعائر امام حسین (علیه السلام) محکم‌ترین سبب بقاء اسلام بوده و می‌باشد، و به همان میزانی که احیاء آن باعث ابقاء دین و مذهب می‌گردد، به همان میزان نیز باعث هراس دشمنان شده و آنان را بیمناک می‌سازد. در واقع آنان بیش از هرکسی این مهم را حس می‌کنند که این بر سر زدن‌ها، بر سینه کوبیدن‌ها، این ضربه‌ها، این زنجیرها که زده می‌شود، اگر چه در ظاهر بر سر و سینه است، اما فی‌الواقع بر پایه ‌ها و شالوده‌های حکومت ایشان ضربه می‌زند. لذا ظالمین همواره دست به محاربه با شعائر حسینی (علیه السلام) زده‌اند، غافل از اینکه “والله متمُ نُورهِ و لو کرهَ المشرکون"ف و آن‌ها هستند که می‌رند، و امام حسین (علیه السلام) و شعائرش باقی می‌مانند.

راجع به مصادیق عزاداری باید اشاره کرد که: بسیاری از انواع عزاداری‌ها مثل گریه، جزع، سینه و لطمه‌زنی، گریبان چاک زدن و … در زمان ائمه (علیهم السلام) بوده و دستور مستقیم از ناحیه حضرات معصومین (علیهم السلام) نیز وارد شده است. همچنین سفارش‌ها و سخنانی که از اهل بیت (علیهم السلام) بر چگونگی اظهار نمودن حزن و سوگواری شیعیان در مصیبت سالار شهیدان نقل شده است، قید و نشانی در آن مشاهده نمی‌شود. و آنان نفرموده‌اند فقط به فلان شکل- مثلا فقط با گریه کردن- و یا فلان روش مخصوص، اظهار مصیبت کنید. هیچ منع و نهی در چگونگی اظهار کردن حزن و عزاداری سیدالشهداء (علیه السلام) وجود ندارد.

امام جعفر صادق (علیه السلام) فرمود:

نفس شخص اندوهگین به خاطر ظلمی که بر ما شده است تسبیح و ذکر است. و اندوده او به خاطر ما عبادت است. و پوشاندن اسرار ما جهاد در راه خدا است، سپس فرمود: لازم و زیبنده است که این حدیث با طلا نوشته شود[8].

همچنین آن امام همام فرمودند:

خداوند شیعیان ما را مشمول رحمت خویش سازد. به خدا قسم، شیعیان ما همان مومنین‌اند، آنان به خدا قسم! با حزن و حسرت طولانی خویش، شریک و هم‌درد مصیبت‌های ما هستند[9].

این مجموعه به بیان و دفاع از برخی شعائر حسینی (علیه السلام) و ضرورت تعظیم آن و “مواسات” محبان و شیعیان با ذوات معصومین (علیهم السلام) در عزاداری سیدالشهداء در قالب روایات متعدد، پرداخته است. در حقیقت آنچه آمده است نمونه‌هایی از سیره معصومین (علیه السلام) از بین روایات فراوان، می‌باشد که امید می‌رود سایر محققان و سروران ارجمند نسبت به تکمیل و رفع نواقص آن اهتمام عالی ورزند.

در گردآوری این کتاب از آثار محققان و اساتید بسیاری، استفاده شده است که از مولای کریم، صحت، عافیت و توفیق و پاداش اخروی برای همگان مسألت می‌گردد و از حضرت سید‌الشهداء (علیه السلام) عاجزانه تقاضا می‌شود به حق دردانه مظلومه‌اش رقیه (سلام الله علیها) ما را در شمار “مواسات” کنندگان با خود قرار دهد، بمنه و کرَمِه


[1] . جامع احادیث‌الشیعه: ج 12، ص.556؛ مستدرک‌الوسائل، ج 10، ص 318.

[2] . تاریخ شیعه، محمدحسین مظفر: نشر فرهنگ اسلامی، 1368، ص 69

[3] . مدینه‌المعاجز، ج 3، ص 438

[4] .کشف اسرارالشهاده، حاج ملا محمد اشرفی، نشر طوبای محبت، 144

[5] . محتشم کاشانی.

[6] . وسائل‌الشیعه: ج 10، ص 394-392؛ علل‌الشرایع، ص 86

[7] . معالی‌السبطین، ج 2، ص 20 و 21.

[8] . امالی شیخ مفید، مجلس 40، ح 3.

[9] . بحارالانوار: ج 43، ص 222.




 3 نظر

تعظیم شعائر حسینی (علیه السلام) به چه معناست ؟

11 آبان 1393 توسط 110



بسم الله الرحمن الرحیم


مواسات با سیدالشهدا ( علیه السلام )


تعظیم شعائر حسینی (علیه السلام)

شعائر حسینی(علیه السلام) همان شعائر الهی است که خداوند تعظیم و بزرگ داشتن آن را نشانه پرهیزگاری دل‌ها دانسته و فرموده است:

هرکس شعائر الهی را بزرگ دارد، این کار نشانه پرهیزکاری دل‌ها است.[1]

تمام آنچه در برنامه‌های دینی وارد شده و انسان را به یاد خدا و عظمت آیین او می‌اندازد، شعائر الهی است و بزرگداشت آن، نشانه تقوای دل‌هاست.

از حضرت امیرالمومنین (علیه السلام) روایت شده که فرمود:

شعائر ما هستیم و یاران….[2]

همچنین اهل بیت (علیهم السلام) موازی و همتای قرآن هستند، همان‌گونه که در حدیث ثقلین آمده است:

من در میان شما دو چیز گران‌بها می‌گذارم، یعنی کتاب خدا قرآن و عترت و اهل بیتم.[3]

و نکته مهم آن که نهضت امام حسین (علیهم السلام) و عاشورا موجب حیات مجدد و دوام این دین مبین گشت، لذا از مهم‌‌ترین شعائر خواهد بود.

پیامبر اکرم ( صل الله علیه واله وسلم ) فرمودند:

حسین از من و من از حسینم، خدا دوست دارد آن شخصی را که حسین را دوست بدارد.[4]

چون حب امام حسین (علیه السلام) به حب الهی ختم می‌شود، پس در نتیجه به پا کردن شعائر امام حسین (علیه السلام) نیز باعث زنده ماندن شعائر خداوند می‌گردد.

چرا که در زیارت حضرت سیدالشهداء (علیه السلام) می‌‌خوانیم:

… اشهد أنک قد أقمتَ الصلاه و آتیتَ الزکاه و أمرتَ بالمعروف و نهیت عن المنکر و أتبعت الرسول و تلوت الکتاب حق تلاوتِهِ وَ دعوتَ الی سبیل ربک بالحکمه و الموعظه الحسنه… .[5]

و از این بالاتر خود آن حضرت تصریح فرمودند:

…باید با اسلام خداحافظی کرد آن‌گاه که امت به سرپرستی همچون یزید گرفتار شود.[6]

و این تعبیر به خوبی حساس بودن موقعیت تاریخی آن دوره را نشان می‌دهد که اصل اسلام در معرض نابودی قرار داشته است. با برپایی مجالس امام حسین (علیه السلام) روحیه عبادت، ایثار، اقدام برای امر به معروف و نهی از منکر بیش از پیش در میالن دوست‌داران و عزاداران امام حسین (علیه السلام) افزایش می‌یابد. و هم‌چنین با برپایی مجالس امام حسین (علیه السلام) شکوه و عظمت تجمع شیعیان در برابر دشمنان به نمایش گذاشته می‌شود. و ظلم‌ستیزی و استکبارستیزی به نقظه اوج خود می‌رسد.

عزاداری بر حضرت سیدالشهداء (علیه السلام) مصداق مودت اهل بیت پیامبر (صل الله علیه واله وسلم) است که مزد رسالت می‌باشد.

“بگو اجری بر رسالت از شما طلب نمی‌کنم، مگر دوستی اهل بیتم[7]”

دوستی نشانه دارد. دوست در شادی دوستش شاد است و در اندوهش غمگین است. در روایتی از حضرت امیر مومنان علی (علیه السلام) آمده است:

“خداوند متعال ما را از میان بندگان خویش برگزید و برای ما پیروانی انتخاب نمود که همواره در شادی و غم ما شریک‌اند و با مال و جانشان ما را یاری می‌‌نمایند، آنان از مایند و به سوی ما خواهند آمد[8]".

به یقین بقاء و پایداری اسلام، مرهون فداکاری سیدالشهداء (علیه السلام) می‌باشد، در زیارت اربعین می‌خوانیم:

” و خون قلب خود را در راه خدا ارزانی داشت تا بندگانت را از نادانی و سرگردانی گمراهی نجات دهد[9]".

از این روی با اطمینان می‌توان گفت که محرم و جریان کربلا از اعظم شعائر الهی است و می‌بایست مورد تعظیم قرار گیرد و تعظیم آن از بارزترین نشانه‌های تقوای قلب است.

از این‌رو درک می‌کنیم که بقاء اسلام در عصر حاضر نیز بستگی به حمایت از نهضت امام حسین (علیه السلام) و زنده نگاه‌ داشتن انقلاب آن حضرت، هرچه باشکوه‌تر برگزار کردن مجالس سوگواری و عزاداری حضرتش دارد. و زنده نگاه داشتن نهضت آن حضرت جز با پاسداری از شعائر حسینی که برنامه شیعیان در هر کجا از جهان پهناور در ایام عاشورا و دیگر ایام است، امکان‌پذیر نیست.

زیرا شعائر حسینی یک نوع ممارست عملی و همه‌جانبه از داستان عاشوراء و فاجعه کربلا و فداکاری حضرت امام حسین (علیه السلام) در راه دین است. و این شعائر است. و این شعائر است که در وجود انسان‌ها روح حسینی و اسلامی را زنده می‌سازد.

اگر این شعائر متروک شود، انقلاب حضرت (علیه السلام) بدست فراموشی سپرده خواهد شد، و بدنبال آن اسلام و اصول و فروع دین از بین خواهد رفت.

اگر امروز دین الهی پا برجاست و نام و یادی از پیامبر اکرم و ائمه معصومین (علیهم السلام) و ذکری از قرآن، کعبه، حج، نماز، روزه، احکام، شریعت و معارف اسلامی است، همه این‌ها مرهون خون سیدالشهداء (علیه السلام) است که موجب بقاء دین گشته است.


[1] . حج/32.

[2] . مرآه‌النوار: ص 198.

[3] . بحار: ج 23.

[4] . کامل الزیارات: ص 52.

[5] . الکافی: ج 4، ص 574، باب: زیاره قبر ابی عبدالله الحسین (ع)

[6] . بحارالانوار: ج 44، ص 326، باب ما جری علیه بیعه الناس

[7] . شوری: 23

[8] . بحار: ج 44، ص287، باب ثواب‌البکاء علی مصیبه الحسین (ع)

[9] . تهذیب‌الاحکام: ج 6، ص 113؛ زیاره‌الربعین: ص 113.




 1 نظر

مواسات یعنی چه ؟مواسات با سیدالشهدا ( علیه السلام ) به چه معناست ؟

11 آبان 1393 توسط 110



بسم الله الرحمن الرحیم


مواسات با سیدالشهدا ( علیه السلام )


“مواسات” یکی از زیباترین خصلت‌های معاشرتی است؛ یعنی غم‌خواری و هم‌دردی و یاری کردن دیگران و دیگری را در مال و جان، همچون خود دیدن و دانستن، یا ایثار و دیگری را بر خود مقدم قرار دادن، به دوستان و برادران دینی یاری و کمک مالی و جانی رساندن، غم‌خواری کردن کسی را به مال خود، برابر گردانیدن او را با خویش. انسان “مواسی” کسی است که با دیگران هم‌دردی و هم‌راهی دارد و خود را در رنج و غم دیگران شریک می‌داند و با مال و جان، از آن‌ها دفاع می‌کند و میان خود و دیگران فرقی نمی‌گذارد.

این صفت نیک، در روایات اسلامی بسیار ستوده شده است و در کنار نماز اول وقت از اهمیت بالایی برخوردار است.

و به فرموده پیامبر (صل الله علیه واله وسلم): “مواساه الاخِ فی اللهِ عزوجل” یکی از سه عمل برتر محسوب شده است[1]؛ یعنی با برادر دینی به خاطر خدا “مواسات” کردن.

در حدیثی از امام صادق (علیه السلام) یکی از معیارهای آزمون شیعه بودن اشخاص[2]، و نیز وسیله تقرب به خدا، “مواسات” با برادران دینی است “تقربوا الی الله تَعالی بمُواساه اِخوانِکم".[3]

امام صادق (علیه السلام) فرمودند: “دعای مرد مومن در حق برادر مومنی که در راه اهل بیت با او مواسات نموده، مستجاب است."[4]

در حدیث دیگری در مورد جان دادن راحت و دل‌پسند مومن می‌فرماید: این ویژگی برای کسانی است که پرهیزکار و نسبت به برادران دینی خویش “مواسی” باشند. [5]



[1] . بحار: ج 74 باب‌التراحم و التعاطف، ح 3 و 7.

[2] .همان، حدیث 3

[3] . همان، حدیث 5

[4] . همان، حدیث 23

[5] .همان، حدیث 30




 نظر دهید »

سیره عزاداری اهل بیت (علیهم السلام) برای امام حسین (علیه السلام)

11 آبان 1393 توسط 110



بسم الله الرحمن الرحیم


مواسات با سیدالشهدا ( علیه السلام )


سیره عزاداری اهل بیت (علیهم السلام) برای امام حسین (علیه السلام)

امیرالمومنین (علیه السلام) می‌فرماید:

“همانا خدای تبارک و تعالی ما را از میان زمینیان (برای هدایت بشر) انتخاب فرموده و برگزید، و برای ما پیروانی برگزید که ما را یاری می‌کنند، و در سرور و خشنودی ما خشنود و مسرور هستند و در حزن و اندوه ما محزون و اندوه ما محزون و اندوهناک، انان مال و جان خود را در راه ما می‌دهند، سرشت آنان از ما می‌باشند"[1]


[1] . غررالحکم و درراکلم: ص 233.

 


 نظر دهید »

عزاداری رسول خدا (صل الله علیه واله و سلم) قبل از شهادت امام حسین (علیه السلام)

11 آبان 1393 توسط 110



بسم الله الرحمن الرحیم


مواسات با سیدالشهدا ( علیه السلام )


عزاداری رسول خدا (صل الله علیه واله و سلم) قبل از شهادت امام حسین (علیه السلام)

مصیبت حضرت سیدالشهداء (علیه السلام) به قدری عظیم است که قبل از آنکه حضرت متولد شوند، هنگامی که پیامبر اکرم (صل الله علیه واله و سلم) خبر شهادت امام حسین (علیه السلام) را به حضرت فاطمه زهرا (سلام الله علیها) می‌دهند، ایشان بی‌تاب شده و گریبان خویش پاره می‌کنند. امام صادق (علیه السلام) می‌‌فرمایند:

“حضرت فاطمه (سلام الله علیها) به محضر مبارک پیامبر (صل الله علیه واله و سلم) رسید و چشمان مبارک ایشان را گریان دید، از آن جناب پرسیدند: شما را چه می‌شود؟ حضرت فرمودند: جبرئیل به من خبر داده که امتم به زودی حسین (علیه السلام) را می‌کشند. پس فاطمه (سلام الله علیها) به جزع آمده و دست برد و جامه خود را پاره کرد. حضرت رسول (صل الله علیه واله وسلم) فرمودند: یکی از فرزندان این مولود مالک امور گشته و انتقام از قاتلین خواهد گرفت. پس از این خبر حضرت فاطمه (سلام الله علیها) اندکی آرام و نفس مبارکش تسکین یافت."[1]


[1] . کامل‌الزیارات: ص 57؛ بحار‌الانوار: ج 44، ص 233.




 نظر دهید »

عزاداری رسول خدا (صل الله علیه واله وسلم) بعد از شهادت امام حسین (علیه السلام)

11 آبان 1393 توسط 110



بسم الله الرحمن الرحیم



مواسات با سیدالشهدا ( علیه السلام )


عزاداری رسول خدا (صل الله علیه واله وسلم) بعد از شهادت امام حسین (علیه السلام)

“سلمی می‌گوید: بر امّ سلمه وارد شدم در حالی که ایشان گریه می‌کردند، عرضه داشتم چرا گریانید؟ ایشان فرمودند: رسول خدا ( صل الله علیه واله و سلم )را در خواب دیدم در حالی که موهای سر و محاسن ایشان خاک‌آلود بود، عرضه داشتم: یا رسول‌الله شما را چه شده است (چرا شما را به این حالت می‌بینم؟) ایشان فرمودند: هم اکنون شاهد کشته شدن حسین ( علیه السلام ) بودم."[1]

همانطوری که در این روایات می‌بینید رسول خدا (صل الله علیه واله و سلم ) نیز برای امام حسین (علیه السلام) به گریه و عزاداری پرداخته‌اند آن هم سالیان سال، قبل از واقعه عاشورا و شهادت ایشان که این خود حکایت از اهمیت و بزرگی این مطلب (عزاداری) دارد.

آیا سیره و سنت پیامبر خدا (صل الله علیه واله و سلم) در اتفاقات فوق نمی‌تواند بهترین دلیل و حجت شرعی بر اقامه عزا برای امام حسین باشد؟


[1] .سنن ترمذی: ج 12، ص 195، کتاب فضائل‌الصحابه باب مناقب‌الحسن و الحسین (علیه السلام)




 نظر دهید »

عزاداری حضرت فاطمه (سلام الله علیها) در محشر

11 آبان 1393 توسط 110


بسم الله الرحمن الرحیم


مواسات با سیدالشهدا ( علیه السلام )

عزاداری حضرت فاطمه (سلام الله علیها) در محشر

حرکت حضرت صدیقه طاهره (سلام الله علیها) در عرصه محشر دلیلی محکم بر اقامه عزاداری بر شهادت امام حسین (علیه السلام) می‌باشد. و از این جهت تأسی به تنها یادگار پیامبر گرامی اسلام وظیفه ارادتمندان به خاندان رسالت و پیروی از روش نیکوی آنان در تشکیل مجالس عزاداری امام حسین (علیه السلام) خواهد بود.

علیّ بن محمد شافعی مغازلی از أبو أحمد عامر از حضرت علی بن موسی‌الرضا (علیه السلام) و آن حضرت از پدران گرامی‌اش از امیرالمومنین (علیه السلام) از پیامبر اکرم (صل الله علیه واله وسلم) این حدیث را نقل می‌کند، که پیامبر (صل الله علیه واله وسلم) فرمود:

“دخترم فاطمه با لباس خونین فرزندش حسین (علیه السلام) وارد محشر می‌شود، آن‌گاه به یکی از پایه‌های عرش خدا چنگ می‌اندازد و عرض می‌کند: ای خدای عادل و جبّار! بین من و قاتل فرزندم قضاوت کن! به خدای کعبه سوگند که خداوند حکم و دستور خاص خودش را به نفع دخترم صادر خواهد کرد."[1]

ریشه‌ها و سرچشمه‌های سنت عزاداری را باید در سال‌های قبل از واقعه کربلا جستجو کرد. شاهدان واقعه کربلا به بهترین شیوه قادر بودند زوایای این حادثه غم‌بار را برای مردم شرح دهند و با اقامه عزای حسین و یارانش ( علیهم السلام )، رسالت خود را در رسوا کردن حکومت به انجام رسانند و در این زمینه امام سجاد (علیه السلام) و حضرت زینب (سلام الله علیها) الگو و سرمشق بودند.


[1] . مناقب علیّ بن أبی طالب (ع) مغازلی: ص 66؛ ینابیع الموده لذوی القربی قندوزی: ج 3، ص 47.

 

 




 نظر دهید »

عزاداری کاروان اسرای آل الله (علیه السلام)

11 آبان 1393 توسط 110


بسم الله الرحمن الرحیم



مواسات با سیدالشهدا ( علیه السلام )

عزاداری کاروان اسرای آل الله (علیه السلام)

کاروان اسرای کربلا هنگام بازگشت از کربلا به مدینه و گذر از شهرهای مسیر حرکت، به خصوص کوفه و شام، با اقامه عزای امام حسین (علیه السلام) و سایر شهدای کربلا همراه بود؛ به گونه‌ای که گریه و پشیمانی مسلمانان را به دنبال داشت.

می‌توان گفت: جملات منسوب به حضرت زینب (سلام الله علیها) در روز عاشورا پس از شهادت امام حسین (علیه السلام) و هنگام عبور از کشته برادر، خطاب به پیامبر اکرم (صل الله علیه واله وسلم) مرثیه‌های جانسوزی است که در گرامیداشت خاطره امام حسین (علیه السلام) و واقعه کربلا سروده‌اند.

قره بن قیس تمیمی می‌گوید: زنان را دیدم وقتی که بر امام حسین (علیه السلام) و کسان و فرزندان وی فغان کردند و به صورت‌های خویش زدند.[1]

ابن طیفور در کتاب “بلاغات‌‌النساء” می‌نویسد: خدیم اسدی می‌گوید:

در سال 61، که سال قتل (امام) حسین (علیه السلام) بود، وارد کوفه شدم، دیدم زنان کوفه گریبان چاک‌زده گریه می‌کنند و علی‌بن‌الحسین (علیه السلام) را دیدم که با حالت بیماری خطاب به آنان گفت: “بر مظلومیت و مصیبت ما گریه می‌کنید؟ و …"[2]

در برخی از روایات از خواب عجیب و عبرت‌انگیز همسر یزید ذکر شده که آن ملعون برای دلجویی و جلب رضایت اهل بیت امام حسین (علیه السلام) خواست انان را برآورده نمود و اسرای اهل بیت (علیهم السلام)هفت روز برای امام حسین (علیه السلام) عزاداری، ندبه و سوگواری کردند.[3]


[1] . انساب‌الاشراف: ج 3، ص206.

[2] .سنت عزاداری و منقبت‌خوانی در تاریخ شیعه امامیه: ص20.

[3] . نصوص من تاریخ ابی مخنف: ج 1، ص 500.




 نظر دهید »

عزاداری امام رضا (علیه السلام)

11 آبان 1393 توسط 110



بسم الله الرحمن الرحیم


مواسات با سیدالشهدا ( علیه السلام )

عزاداری امام رضا (علیه السلام)

در روایات است که امام رضا (علیه السلام) شخصاً اقدام به آماده‌سازی مجلس عزا نمودند. هنگامی که دعبل خواست اشعاری در مصائب سید‌الشهداء (علیه السلام) در محضر ثامن‌الائمه (علیه السلام) قرائت کند، خود حضرت برخاستند و پرده‌ای نصب کردند، که در یک طرف آن دوستان و محبین و در طرف دیگر خانواده و منسوبین آن حضرت قرار گیرند و در مصائب جدشان امام حسین (علیه السلام) گریه کنند.[1]

امام رضا (علیه السلام) می فرماید:

“روز حسین (علیه السلام) چشم‌های ما را از کثرت گریه و اشک زخم کرده و اشک‌های ما را جاری ساخته و عزیز ما را در کربلا ذلیل نموده، و تا روز قیامت اندوه و گرفتاری برای ما باقی گذاشته است، پس بر مثل حسین (علیه السلام) گریه‌کنندگان گریه کنند، چون گریه بر او گناهان بزرگ را می‌ریزد"[2]

همچنین امام رضا (علیه السلام) فرمودند:

“این روزهای محرم، روزهای حزن و اندوهی است که بر ما اهل بیت (علیهم السلام) وارد شده است."[3]


[1] . احرام محرم: ص 56 به نقل از بحار: ج 45، ص 257

[2] . امالی صدوق: مجلس 27، ح 2؛ بحار: ج 44، ص 283.

[3] . بحار‌الانوار: ج 45، ص 257.




 نظر دهید »

تشکیل مجالس عزا

11 آبان 1393 توسط 110



بسم الله الرحمن الرحیم


مواسات با سیدالشهدا ( علیه السلام )

تشکیل مجالس عزا

هر سال روز اول محرم تا روز عاشورا، پیراهن خونین و پاره پاره سید‌الشهداء را از طرف عرش به طرف زمین معلق می‌نمایند. لذا از ابتدای محرم کلیه موجودات عوالم علویه بلکه مادیات عوالم سفلیه که تعلق به آن حضرت دارند، منقلب و عزادار و محزون‌اند.[1]

امام حسین (علیه السلام) فرمود: “به دوستان و شیعیان ما بگوئید در اقامه و برپایی ( مجالس) عزا و مصیبت‌های ما همت و کوشش نمایید."[2]




در زمان ائمه اطهار (علیهم السلام) نسبت به سخت‌گیری‌های حاکمان جور، مجالس و عزاداری‌ها شدت و ضعف داشته است. اما در هر زمانی عزاداری در منازل دوستان اهل بیت (علیهم السلام) ترک نشده است.[3]

در مورد کیفیت و مدت برگزاری مراسم عزاداری در حضور امامان شیعه (علیهم السلام) نیز از روایات و شواهد تاریخی چنین بر می‌آید که بر خلاف ادعای پنهانی بودن این مراسم در زمان ایشان، امامان شیعه (علیهم السلام) برای رسیدن به اهداف مقدس خویش سعی می‌کردند این مراسم را به صورت دسته‌جمعی، حتی در صورت امکان با حضور خانواده خویش، علنی و در ملأ عام و در هر فرصت ممکن برپا دارند.[4]

در روایتی از حضرت امام رضا (علیه السلام) رسیده است:

“آن کس که مصائب ما را بیاد آورد و بر مصائب ما بگرید، در قیامت با ما و در درجه‌ای که ما هستیم خواهد بود و کسی که مصیبت ما را به یاد دیگران بیاندازد و خود بگرید و دیگران را بگریاند، روزی که چشم‌ها گریان است چشم او گریان نخواهد بود. و کسی که در مجلسی بنشیند که امر ما (مکتب ما) در آن احیاء می‌گردد، روزی که دل‌ها می‌میرد قلب او نمی‌میرد."[5]

در سیره معصومان (علیهم السلام) می‌بینیم در خفقانی‌ترین شرایط برای امام حسین (علیه السلام) مجلس عزا برپا می‌کردند و گاه مجلس عادی را هم تبدیل به مجلس عزای امام حسین (علیه السلام) می‌ساختند.


[1] . خصائص‌الزینبیه: ص49، خصیصه 19؛ ثمرات‌العواد: ج 1، ص36.

[2] . منتهی‌الامال: وداع حضرت با اهل بیت خویش

[3] . احرام محرم: ص30.

[4] . سنت عزاداری و منقبت‌خوانی در تاریخ شیعه امامیه: ص 42.

[5] . عیون اخبارالرضا (علیه السلام): ج 1، ص 329؛ امالی شیخ طوسی: ج 1، ص 117، اقناع‌اللائم: ص 193

 

 


 1 نظر

منبر روضه‌خوانی امام سجاد (علیه السلام)

11 آبان 1393 توسط 110

 

 

بسم الله الرحمن الرحیم


مواسات با سیدالشهدا ( علیه السلام )

منبر روضه‌خوانی امام سجاد (علیه السلام)

بشیر بن جذلم می‌گوید: وقتی به نزدیکی شهر مدینه رسیدیم، حضرت امام سجاد علی بن الحسین (علیه السلام) از مرکب فرود آمد؛ … مرا امر نمود تا اشعاری در مرثیه سیدالشهداء بخوانم و بعد از خواندن اشعارم:

“… آن حضرت از خیمه خارج شد در حالی که دستمالی در دست داشت که با آن اشک‌های خود را پاک می‌کرد و پشت سر او خادمی بود که صندلیی به همراه داشت. صندلی را برای حضرت قرار داد و آن حضرت بر روی آن نشست و در این حال حضرت نمی‌توانست جلوی اشک‌های خود را بگیرد و بی اختیار گریه می‌کرد.

]با دیدن این صحنه[ صدای گریه مردم بلند شد. زنان و کنیزان با صدای بلند گریه می‌کردند و مردم از هر طرف حضرت را تغزیت می‌دادند. آن سرزمین یکسره ضجه و ناله شد و فریاد گریه مردمان شدت گرفت. در این هنگام حضرت با دست خود به مردم اشاره فرمود که ساکت باشند. جوشش مردم فرو نشست و ساکت شدند. آن‌گاه حضرت پس از حمد و ستایش خداوند و رسولش، خطاب فرمود:

ای قوم! به درستی که خداوند که حمد و سپاس مخصوص اوست، ما را مبتلا کرد به مصیبت‌های بزرگ و رخنه‌ای عظیم که در اسلام به وجود آمد بیازمود. کشته شد اباعبدالله‌الحسین (علیه السلام) و عترت او!! و اسیر شدند زنان و فرزندان او!! و سر مقدس او را در شهرها بر سر بلندای نیزه گرداندند!! و این مصیبتی است که هیچ مصیبتی به پایه آن نمی‌رسد.

ای مردم! حال، کدام یک از مردان شما بعد از کشته شدن او شادی می‌کنند؟ بلکه کدام قلبی است که برای او محزون نشود؟ یا کدام چشمی است که اشک خود را حبس کند و از فرو ریختن و جاری شدن آن بر ما بخل ورزد؟ در جایی که آسمان‌های مستحکم هفت‌گانه برای کشته شدن او گریه کردند و دریاها با موج‌هایشان گریه کردند و آسمان‌ها با پایه‌هایشان و زمین با گوشه‌اش و درختان با شاخه‌هایشان و ماهی‌ها و قعر دریاها و ملائکه مقرب و اهل آسمان‌ها همگی برای او گریه کردند.

ای مردم! کدام قلبی است که برای قتل او پاره پاره نشود؟ بلکه کدام دلی است که برای او به ترحم نیاید ]و مشتاق او نشود[ و کدام گوشی است که این رخنه و صدمه‌ای را که رخ داده، بشنود و کر نشود؟"[1]

امام سجاد (علیه السلام) در طول 35 سال امامت خویش در هر شرایطی کربلا و عاشورا را به یاد می‌آورد.

امام صادق (علیه السلام) فرمود:

“امام سجاد (علیه السلام) بیست سال گریه کرد و هرگاه در مقابل آن حضرت غذایی گذاشته می‌شد، می‌گریست."[2]

هرگاه غذایی نزد حضرت گذاشته می‌شد چشمان مبارک حضرت پر اشک می‌شد، روزی یکی از خدمتگزاران آن حضرت گفت: یابن رسول‌الله(صل الله علیه واله و سلم )! آیا هنوز زمان پایان حزن و اندوه شما فرا نرسیده؟ حضرت فرمود:

“یعقوب(علیه السلام ) دارای دوازده فرزند بود، خداوند یکی از آنان را از جلوی چشمش پنهان نمود در حالی که فرزندش زنده بود، چشمان یعقوب از اندوه سفید شد اما من در جلو چشمم شاهد بودم پدرم، برادرم، عمویم، هفده تن از اهل بیتم و گروهی از یاران پدرم را به قتل رساندند، چگونه اندوه من پایان می‌پذیرد."[3]




[1] . معالی السبطین: ج 2، ص 192-194.

[2] . مناقب ابن شهر آشوب: ج 4، ص 179.

[3] . کامل‌الزیارات: ص 107، ج 1.

 


 1 نظر

گریستن در مصیبت امام حسین (علیه السلام)

11 آبان 1393 توسط 110



بسم الله الرحمن الرحیم


مواسات با سیدالشهدا ( علیه السلام )

گریستن در مصیبت امام حسین (علیه السلام)

با نگاهی به شیوه عزاداری برای امام حسین (علیه السلام) در اهل بیت (علیهم السلام) می‌توان دریافت که مهم‌ترین آیین در عزاداری آن حضرت (علیه السلام) گریستن است که از آدم تا خاتم بر مصائب سیدالشهداء (علیه السلام)گریسته‌اند.[1]

احادیث و روایت‌های فراوانی از معصومین (علیهم السلام) در مورد گریه کردن بر مصیبت سیدالشهداء (علیه السلام)، گریه انداختن دیگران، اظهار کردن حزن برای سالار شهیدان و دیگر مواردی که دخالت مستقیم و یا غیر مستقیم به زنده نمودن شعائر حسینی دارد، نقل شده است که همه و همه بر اظهار نمودن حزن در مصیبت سیدالشهداء دلالت دارد.

پیامبر اکرم (صل الله علیه واله وسلم) فرمود:

“آگاه باشید که خداوند بر گریه‌کنندگان امام حسین (علیه السلام) از روی رحمت و مهربانی درود می‌فرستد."[2]

نه تنها پیامبران الهی برای حضرت اباعبدالله (علیه السلام) عزاداری کردند که اهل بیت (علیهم السلام) نیز از رسول خدا (صل الله علیه واله وسلم ) تا حضرت حجت (عجل الله) همه و همه در عزای آن حضرت گریه سر دادند و ناله زدند و می‌زنند.


[1] . برای مطالعه بیشتر رجوع شود به کتاب اشک حسینی (علیه السلام) سرمایه شیعه، عبدالحسین نیشابوری.

[2] . بحارالانوار: ج 44، ص 304.



 نظر دهید »

گریه در روز ولادت امام حسین (علیه السلام)

10 آبان 1393 توسط 110



بسم الله الرحمن الرحیم


مواسات با سیدالشهدا ( علیه السلام )

گریه در روز ولادت امام حسین (علیه السلام)

در روز ولادت امام حسین (علیه السلام) تمام ملائکه به خدمت حضرت رسول (صل الله علیه واله و سلم) آمده و حضرت را به میلاد نور دیده‌اش تبریک گفته و در همان حال خبر شهادت او را داده و هریک به گونه‌ای مرثیه شهادت را برای رسول خدا (صل الله علیه واله وسلم) می‌خواند و حضرت اشک می‌ریخت.[1]

حضرت رسول اکرم (صل الله علیه واله و سلم) فرمود:

“هنگامی که رسول خدا (صل الله علیه واله و سلم) خبر شهادت امام حسین (علیه السلام) و مصائبی که بر آن حضرت وارد می‌شود برای حضرت فاطمه (سلام الله علیها) بیان کرد، حضرت فاطمه (سلام الله علیها) گریه شدیدی نمود، بعد از پیامبر (صل الله علیه واله و سلم) سوال نمود، پدرم این واقعه در چه زمانی است؟ پیامبر خدا (صل الله علیه واله و سلم) فرمود: در زمانی این حادثه واقع می‌شود که من و تو و علی (علیه السلام) نیستیم، گریه حضرت فاطمه (سلام الله علیها) بیشتر شد و فرمود: پدرم چه کسی بر حسینم گریه خواهد کرد؟ و چه کسی مجالس عزا برای پسرم برپا می‌کند؟

رسول خدا (صل الله علیه واله و سلم) فرمود: ای فاطمه! زنان امت من بر زنان اهل بیتم گریه می‌کنند و مردان امتم بر مردان اهل بیتم گریه می‌کنند. و این عزاداری را هر سال برپا می‌کنند (و پاداش این عزاداری‌ها این است که) روز قیامت تو برای زنان امتم شفاعت می‌کنی و من هم برای مردان، و هرکس از امت من بر مصیبت حسین (علیه السلام) گریه کرده باشد، این چشم روز قیامت خندان است و بشارت بر او به نعمت‌های بهشتی باد.

ای فاطمه! هرچشمی روز قیامت گریان است مگر چشمی که بر مصیبت امام حسین (علیه السلام) گریسته باشد، پس همانا آن چشم در روز قیامت خندان است و به نعمت‌های بهشتی مژده داده می‌شود."[2]


[1] . مقتل حافظ ابوالموید خوارزمی: ج 1، ص 88.

[2] . بحارالانوار: ج 44، ص 293.

 

 


 نظر دهید »

گریه امیرالمومنین و امام حسن (علیهم السلام )

10 آبان 1393 توسط 110



بسم الله الرحمن الرحیم


مواسات با سیدالشهدا ( علیه السلام )

گریه امیرالمومنین و امام حسن (علیهم السلام )

امیرالمومنین (علیه السلام ) بارها و بارها برای مصیبت فرزندش اشک ریخت، از جمله هنگامی که به طرف صفین می‌رفتند گذرشان از کربلا بود، به این سرزمین که رسیدند گریه سختی کرده تا جایی که اشک حضرت روی سینه مبارکشان ریخت و فرمودند:

” آه آه! مرا با آل ابی سفیان چه کار؟ مرا با آل حرب حزب شیطان و سردمداران کفر چه کار؟ ای اباعبدالله! صبر کن همانا پدر تو نیز از این گروه دید آنچه را که تو می‌بینی"[1]

امیرالمومنین (علیه السلام ) در سفر خود به صفین، به نینوا رسیدند. نام آن منطقه را سوال فرمودند. به ایشان عرض شد، نام اینجا کربلاست.

به قدری امیرالمومنین (علیه السلام ) گریه کردند که زمین جلوی ایشان از اشک چشمان حضرت خیس و گل شد. پس فرمودند: کسی که برای ما گریه کند یا قطره اشکی در عزای ما بریزد خداوند پاداش اشکش را بهشت قرار خواهد داد.

این روایت را حتی مخالفین شیعه نقل کرده‌اند.[2]

حضرت امام حسن (علیه السلام ) در روز شهادت خود هنگامی که امام حسین (علیه السلام ) برای غربت و مظلومیت برادر گریه می‌کردند، فرمودند:

” روزی، به سختی روز شهادت تو نیست، ای اباعبدالله"[3]

امام حسین (علیه السلام ) در آخرین لحظات جانسوز خود، به امام سجاد (علیه السلام ) فرمودند:

“پسرم! به شیعیانم سلام مرا برسان و به آن‌ها بگو: پدرم غریبانه از دنیا رفت، پس بر او با ناله گریه کنید، و شهید از دنیا رفت پس بر او اشک بریزید."[4]


[1] . بحارالانوار: ج 44، ص 252.

[2] . الصواعق‌المحرقه: ص 197.

[3] . معالی السبطین: ج 2، ص 10، مناقب ابن شهر آشوب: ج 4، ص 86.

[4] . شجره طوبی: ج 2ف ص 45.




 نظر دهید »

گریه‌های امام سجاد (علیه السلام) در سوگ پدر

10 آبان 1393 توسط 110

 

 

بسم الله الرحمن الرحیم


مواسات با سیدالشهدا ( علیه السلام )

گریه‌های امام سجاد (علیه السلام) در سوگ پدر

حضرت سجاد (علیه السلام) از بعد از عاشورا تا به هنگام شهادتشان هر زمان که غذا یا آب برای حضرت می‌آوردند، به یاد تشنگی و گرسنگی پدر و اهل حرم و کودکان گریه می‌کردند.[1]

از امام صادق (علیه السلام) روایت شده است:

به درستی که امام زین‌العابدین (علیه السلام) چهل سال بر پدرش گریه کرد، در حالی که روزها را روزه می‌گرفت و شب‌ها را تا صبح به عبادت می‌پرداخت. هنگامی که موقع افطار می‌شد، خادم آن حضرت غذا و نوشیدنی او را می‌آورد و در مقابل حضرت قرار می‌داد و عرض می‌کرد: میل کنید آقای من، آن حضرت می‌فرمود: فرزند رسول خدا (صل الله علیه واله و سلم) کشته شد در حالی که تشنه بود! و دائما این جملات را تکرار می‌کرد و گریه می‌کرد، تا جایی که غذای خود را از اشک‌های جاری‌اش خیس می‌نمود و نوشیدنی خود را با قطرات اشکش ممزوج می‌کرد. آن حضرت تمام عمر را به همین حال سپری کرد تا زمانی که به دیدار خداوند عزوجل شتافت.[2]

هنگامی که حضرت رقیه (سلام الله علیها) ریحانه و دختر سیدالشهداء (علیه السلام) سر مطهر بابا را با دو دستش گرفته و ساکت نمی‌شد و گریه می‌کرد، امام سجاد (علیه السلام) خواهر را در آغوش گرفت تا او را ساکت نماید، ولی او گریه می‌کرد. ناگهان نفس بی‌بی رقیه (سلام الله علیها) قطع شد و صدای ناله حضرت زین‌العابدین (علیه السلام) بلند شد و خرابه یک پارچه اشک و ناله شد.[3]

امام سجاد (علیه السلام) می‌فرماید:

هر مومنی که چشمانش برای کشته شدن حسین (علیه السلام) گریان شود به طوری که اشک بر گونه هایش سرازیر گردد، خداوند به سبب آن، او را در غرفه‌های بهشتی جای دهد که روزگاران درازی را در آن‌ها به سر برد.[4]


[1] .جلاء‌العیون، علامه مجلسی: ص836.

[2] . معالی السبطین: ج 2، ص200.

[3] . ریاض‌القدس: ج 2، ص 322.

[4] . ثواب‌الاعمال: ص108؛ منتخب میزان‌الحکمه: ص380 .2




 2 نظر

گریه امام صادق (علیه السلام ) در عزای جدش

10 آبان 1393 توسط 110



بسم الله الرحمن الرحیم


مواسات با سیدالشهدا ( علیه السلام )

گریه امام صادق (علیه السلام ) در عزای جدش

راوی می‌گوید محضر امام صادق (علیه السلام ) بودیم یادی از امام حسین بن علی (علیه السلام ) کردیم، حضرت گریه کرد ما هم گریه کردیم، سپس حضرت سرش را بلند کرد و فرمود، امام حسین (علیه السلام ) فرمود:

“من کشته اشک‌هایم هیچ مومنی مرا یاد نمی‌کند مگر آنکه می‌گرید."[1]

در روایتی آمده است:

” روزی که نام امام حسین (علیه السلام ) (در محضر امام صادق علیه السلام ) برده می‌شد تا شب لبخندی بر لبان حضرت نبود."[2]

زید شحام می‌گوید: همراه جماعتی از اهل کوفه در خدمت امام صادق (علیه السلام ) بودیم، یکی از شعرای عرب به نام جعفر بن عفان وارد شد آن حضرت او را احترام نموده و در نزدیک خود جای داد، آنگاه فرمود: ای جعفر! او عرض کرد: لبیک، حضرت فرمود: به من گفته‌اند تو اشعار نیکی درباره امام حسین علیه السلام سروده‌ای؟ عرض کرد: آری. حضرت فرمود: اشعارت را بخوان. او شعر می‌خواند و امام و اطرافیان می‌گریستند به گونه‌ای که قطرات اشک بر صورت و محاسن آن حضرت جاری بود سپس امام علیه السلام فرمود:

“ای جعفر فرشتگان مقرب الهی در این مجلس حاضر شدند و شعرت را شنیدند و گریه کردند همانگونه که ما گریه کردیم بلکه بیش از ما گریستند…"[3]

صدوق (ره) با سند خویش از امام صادق (علیه السلام ) روایت می‌کند:

بسیار گریه‌کنندگان پنج نفرند: آدم، یعقوب، یوسف، فاطمه دختر پیامبر (صل الله علیه واله و سلم ) و علی بن حسین (علیه السلام ) و اما علی بن حسین (علیه السلام ) بیبست سال یا چهل سال بر امام حسین (علیه السلام ) گریه کرد.

هرگاه غذا مقابلش می‌گذاشتند گریه می‌کرد و … می‌فرمود: من هرگاه به یاد شهادت فرزندان فاطمه (سلام الله علیها) می‌افتم، اشک در چشمم می‌آید.[4]

سید بن طاووس از امام صادق (علیه السلام ) روایت می‌کند:

هنگام افطار، چون غلامش آب و غذایش را می‌آورد…، حضرت می‌فرمود: پسر پیامبر گرسنه و تشنه شهید شد. پیوسته این را تکرار می‌کرد و می‌گریست تا آنکه غذا از اشک او تر می‌شد و آب به اشک آمیخته می‌گشت، پیوسته چنین بود تا از دنیا رفت.[5]

امام صادق (ع) به مسمع بن عبدالمالک فرمود:

” آیا مصائب آن جناب (امام حسین علیه السلام ) را یاد می‌کنی؟ عرض کرد: بلی والله، مصائب ایشان را یاد کرده و گریه می‌کنم. حضرت فرمودند: آگاه باش که خواهی دید در وقت مردن پدران مرا که به ملک الموت وصیت تو را می‌کنند که سبب روشنی چشم تو باشد".

همچنین فرمود:

“ای مسمع، گریه بر احوالات حسین (علیه السلام ) سبب می‌شود که ملک‌الموت بر تو مهربان‌تر از مادر گردد. گریه بر حضرت اباعبدالله ‌الحسین (علیه السلام ) باعث راحتی در قبر، فرحناک شدن مرده، شادمان و پوشیده بودن او در هنگام خروج از قبر است در حالی که او مسرور است، فرشتگان الهی به او بشارت بهشت و ثواب الهی را می‌دهند. اجر و مزد هر قطره آن این است که شخص همیشه در بهشت منزل کند".[6]

و همچنین از امام رضا (علیه السلام ) نقل کرده که فرمود: از امام صادق (علیه السلام ) از زیارت امام حسین (علیه السلام ) سوال شد فرمود که:

“آری هفتاد هزار فرشته و ملائکه تا روز قیامت در کنار مضجع نورانی سیدالشهداء (علیه السلام ) غبارآلود، دائما در حال گریه و ماتم هستند".[7]

امام صادق (علیه السلام ) می‌فرماید:

“حادثه روز عاشورا دل‌های ما را آتش می‌زند، اشک‌های ما را جاری می‌سازد، و ما را وارث غم و اندوه سرزمین کربلا هستیم، پس گریه‌کنندگان، بر مثل حسین (علیه السلام ) باید گریه کنند، زیرا ای مومنان، گریه بر او گناهان را از بین می برد".[8]


[1] . بحارالانوار: ج 44، ص284.

[2] . کامل‌الزیارات: ص 101؛ اقناع‌اللائم: ص 181.

[3] . بحارالانوار: ج 44، ص282.

[4] .خصال: ج 1، ص272.

[5] .لهوف: ص 323؛ (همچنین بنگرید روایتی را که مرحوم ابن شهر آشوب در مناقب: ج 4، ص 166 نقل نموده است.)

[6] . بحارالانوار: ج 44، ص 289؛ کامل‌الزیارات: باب 32، ص101.

[7] . وسائل‌الشیعه: ج 14، ص 422.

[8] .نورالعین فی مشهدالحسین (ع)، ابو اسحاق افرایینی: ص 84.





 نظر دهید »

مجلس روضه امام باقر(علیه السلام)

10 آبان 1393 توسط 110

 

 

بسم الله الرحمن الرحیم

 

مواسات با سیدالشهدا ( علیه السلام )

مجلس روضه امام باقر(علیه السلام)

مالک جهنی می‌گوید امام باقر (علیه السلام) درباره روز عاشورا فرمود:

“در روز عاشورا برای امام حسین (علیه السلام) زاری کرده و بگریید و اهل خانه را هم امر به گریستن به حضرت کنید، در خانه خود برای حضرت مجلس عزا برپا کرده و داغ خویش را ابراز کنید و ضمن دیدار و ملاقات همدیگر بر آن حضرت گریه کنید و یکدیگر را در داغ امام حسین (علیه السلام) تعزیت دهید و هرکس این عمل را انجام دهد پس من برای آنها در نزد خدا ثواب دو هزار حج و عمره و جهاد در رکاب رسول خدا و امامان راشدین را ضمانت می‌کنم."[1]


[1] .همان، ص 174، باب 71 ثواب من زار الحسین(علیه السلام)


[1] .همان، ص 174، باب 71 ثواب من زار الحسین)



 نظر دهید »

گریه‌های امام کاظم و امام رضا (علیهم السلام)

09 آبان 1393 توسط 110

 

 

بسم الله الرحمن الرحیم


مواسات با سیدالشهدا ( علیه السلام )

گریه‌های امام کاظم و امام رضا (علیهم السلام)

امام رضا (علیه السلام) فرمود:

“با فرا رسیدن ماه محرم پدرم موسی بن جعفر (علیه السلام) با چهره خندان دیده نمی‌شد و حزن و اندوه سراسر وجودش را فرا می‌گرفت تا روز دهم فرا می‌رسید آن روز روز مصیبت، اندوره و گریه آن حضرت بود."[1]

دعبل خزاعی شاعر بزرگ اهل بیت (علیهم السلام) می‌گوید:

“در ایام محرم بر امام رضا (علیه السلام) وارد شدم، حضرت فرمود: دوست دارم برای من شعر بخوانی، این روزها روز حزن و اندوه ما اهلبیت و شادی دشمنان ما بویژه بنی امیه است…، پس از آن، امام رضا (علیه السلام) برخاست پرده‌ای را جهت حضور خانواده در مصیبت جدشان حسین (علیه السلام) آویزان کردند.

سپس فرمود: دعبل برای حسین (علیه السلام) مرثیه بخوان تا زنده‌ای یار و مدیحه ‌سرای ما هستی، آنگاه گریستم به گونه‌ای که قطرات اشک بر صورتم جاری شد و این شعر را سرودم که: افاطم لوخت الی آخر، امام رضا (علیه السلام) گریست و بهمراه حضرت، خانواده و فرزندان حضرت گریستند.[2]

امام رضا (علیه السلام) می‌فرماید:

“گریه بر امام حسین (علیه السلام) گناهان بزرگ را محو می‌کند"[3]

از امام معصوم (علیهم السلام) نقل شده است:

“هرکه بگرید یا بگریاند یا حالت اندوه و گریه داشته باشد، بر مصیبت امام حسین (علیه السلام) بهشت برای او واجب می‌شود.[4]

حضرت رضا (علیه السلام) فرمودند:

“همانا روز شهادت حسین (علیه السلام) پلک‌های ما را مجروح نمود، و اشک‌های ما را جاری ساخت، و عزیز ما را در سرزمین کربلا به ذلت کشاند، و از آن روز ذلت و سختی را تا روز تمام شدن مشکلات به ارث بردیم، پس باید بر کسی مثل حسین (علیه السلام) گریه‌کنندگان گریه کنند…."[5]

امام رضا (ع) فرمود:

“هرکس که عاشورا، روز مصیبت و اندوه و گریه‌اش باشد، خداوند روز قیامت را برای او روز شادی و سرور قرار می‌دهد."[6]


[1] . همان، ص 284.

[2] . همان، ج 45، ص 257.

[3] . مسند امام رضا (ع). ج 2، ص 27.

[4] . الخصایص الحسینیه (ع). ص 142.

[5] . امالی صدوق: ص 128.

[6] . بحارالانوار: ج 44، ص 284.




 1 نظر

غش نمودن پیامبر اکرم (صل الله علیه واله و سلم)

09 آبان 1393 توسط 110

 

 

بسم الله الرحمن الرحیم


مواسات با سیدالشهدا ( علیه السلام )

غش نمودن پیامبر اکرم (صل الله علیه واله و سلم)

از ابن عباس روایت شده است که:

چون حسین (علیه السلام) متولد شد- و در آن وقت قبله او صفیه دختر عبدالمطلب عمه رسول خدا (صل الله علیه واله و سلم)- پیامبر (صل الله علیه واله وسلم) بر او وارد شد و فرمودند:

ای عمه! فرزندم را نزد من بیاور، صفیه عرض کرد: پدران و مادران فدایت شوند! هنوز او را پاکیزه نکرده‌ام، چگونه بیاورم؟ حضرت فرمودند: به آن خدایی که جانم در دست اوست، او را خداوند از بلندای عرشش طاهر و پاکیزه نمود، انگاه حضرت دستش را دراز نمود و صفیه، امام حسین (علیه السلام) را به او داد، حضرت خم شد و پیشانی و گونه‌های او را غرق بوسه نمود و زبانش را می‌مکید گویی عسل یا شیر می مکد.

“سپس گریه طولانی نمود و از هوش رفت. وقتی به حال عادی برگشت، فرمود: خدا بکشد قومی که تو را می‌کشند"[1]

از تعبیر “أفاق” معلوم می‌گردد که گریه‌های طولانی حضرت به قدری شدید بوده که راوی بدین کلمه تعبیر نموده است، یعنی از شدت گریه بی هوش شده و بعد به هوش آمدند.


[1] . عبرات المصطفین: ج 1، ص 158 به نقل از مناقب امیرالمومنین (علیه السلام). ج 2، ص 234.

 


 1 نظر

حدیث جنون

09 آبان 1393 توسط 110



بسم الله الرحمن الرحیم


مواسات با سیدالشهدا ( علیه السلام )

بی‌هوش شدن امیرالمومنین (علیه السلام)

امیرالمومنین (علیه السلام) در جنگ صفین از زمین کربلا عبور نموده و خاک آن را برداشته و بو نموده و فرمود:

“خداوند! … به کشندگان حسین (علیه السلام) و یاری دهندگان دشمن او و آنان که او را کمک نکنن برکت مده”

ابن عباس می‌گوید:

“…سپس گریست گریه‌ای طولانی و ما نیز با او گریستیم تا آن که از بسیاری گریه از صورت بر زمین خورد و مدت زیادی به حالت غش بود…"[1]


[1] . بحارالانوار: ج 44، ص 254.

 

 


 نظر دهید »

بی هوش شدن امام حسین (علیه السلام) در برخی از مصائب

09 آبان 1393 توسط 110

 

 

بسم الله الرحمن الرحیم


مواسات با سیدالشهدا ( علیه السلام )


بی هوش شدن امام حسین (علیه السلام) در برخی از مصائب


شدت مصیبت در واقعه کربلا به گونه‌ای بود که امام حسین (علیه السلام) نیز از اثر آن بی‌هوش می‌شدند. به عنوان نمونه در قضیه به میدان رفتن حضرت قاسم (ع) چنین وارد شده است:

“سپس قاسم فرزند امام حسن (علیه السلام) خارج شد که نوجوانی کوچک بود و به سن بلوغ نرسیده بود، هنگامی که حسین (علیه السلام) به او نگریست او را در آغوش گرفت و هر دو گریستند تا جایی که هریک بر آغوش دیگری بی‌هوش شدند"[1]


[1] . مقتل‌الحسین (علیه السلام). ص 479.

 

 


 نظر دهید »

بی هوش شدن حضرت زینب (سلام الله علیها)

09 آبان 1393 توسط 110

 

 

بسم الله الرحمن الرحیم


بی هوش شدن حضرت زینب (سلام الله علیها)

شیخ مفید (ره) هنگامی که حدیث خواب امام حسین (علیه السلام) را در خیام روایت می‌کند، می‌گوید: چون حضرت زینب (سلام الله علیها) می‌شنوند:

“حضرت زینب (سلام الله علیها) بر صورت زدند و گریبان دریدند و در حالی که غش کرده بودند افتادند."[1]


[1] .بحارالانوار: ج/4، ص 2.

 


 3 نظر

بی هوش شدن امام رضا (علیه السلام)

08 آبان 1393 توسط 110

 

 

 

بسم الله الرحمن الرحیم


بی هوش شدن امام رضا (علیه السلام)

در قصیده‌ای که دعبل خزاعی در محضر امام علی بن موسی‌الرضا (علیه السلام) می‌سراید چنین می‌گوید:

ای فاطمه( سلام الله علیها ) ! اگر در نظر می‌آوری حسین (علیه السلام) را که به تیغ دشمن برخاک افتاده و بر کنار فرات، تشنه لب جان داده است، هر آینه نزد او بر چهره می‌زدی و آب دیده را بر گونه‌های گلگونت روان می‌ساختی.[1]

“پس زنان بر صورت‌های خویش لطمه زدند و صدای شیون آنان از پشت پرده بلند شد و امام رضا (علیه السلام) آن‌قدر گریستند که دو مرتبه بی هوش شدند"[2]

در مورد حضرت امّ سلمه نیز روایت شده که چون خبر کشته شدن امام حسین (علیه السلام) به ایشان رسید گفت: آیا آن کار رشت را مرتکب شدند، خدا خانه‌ها و گورهاشان را از آتش پر کند.

آن‌گاه چندان بگریست که بی‌هوش شد، و بعد از سی روز از شهادت امام حسین (علیه السلام) از شدت مصیبت جان داد.[3]

از این قبیل موارد در تاریخ و سیره اهل بیت (علیهم السلام) بسیار نقل شده است اما آنچه که مهم است اینکه فعل معصوم (علیه السلام) مجوز و حجت است که عزاداری تا چه حد و مرتبه است، و توجه شود به آنکه حفظ جان ولی خدا اوجب واجبات است.


[1] .شرح تائیه دعبل خزاعی، علامه مجلسی: ص 47-48 و 70-71.

[2] . عیون اخبارالرضا (ع): ج 2، ص 263؛ بحارالانوار: ج 49، ص 238؛ الغدیر: ج 2، ص355.

[3] . دمع‌السجوم در ترجمه نفس المهموم: ص 379.

 

 


 نظر دهید »

آل یاسین

اشهدان لا اله الا الله و اشهدان محمد رسول الله و اشهدان امیر المومنین علی ولی الله
  • خانه
  • اخیر
  • آرشیوها
  • موضوعات
  • آخرین نظرات

جستجو

موضوعات

  • همه
  • امام سجاد علیه السلام
  • اول مظلوم
  • احادیث معصومین علیهم السلام
  • امام حسن مجتبی علیه السلام
  • صاحب عصر و زمان حضرت مهدی عجل الله
  • دل نوشته
  • شعر
  • امام صادق علیه السلام
  • قرآن
  • قرآن
  • حضرت زینب سلام الله علیها
  • حضرت امام حسین علیه السلام
  • جماعت پیرو سقیفه
  • امام هادی علیه السلام
  • دل نوشته
  • عید غدیر
  • توحید
  • امام رضا علیه السلام
  • محتشم کاشانی
  • مواسات با سید الشهدا علیه السلام
  • حضرت رسول الله ( صل الله علیه واله و سلم )
  • امام سجاد علیه السلام
  • حضرت زهراسلام الله علیها
  • امام محمد باقر
  • حجاب
  • امر به معروف و نهی از منکر
  • حضرت آیت الله شیخ حسین وحید خراسانی
  • آیت الله شبیری زنجانی
  • آیت الله سید محمد صادق حسینی روحانی
  • آیت الله سید محمد صادق حسینی روحانی
  • تولی وتبری
  • دشمنان اهل بیت علیهم السلام
  • شعائر
  • آیت الله لطف الله صافی گلپایگانی
  • امام حسن عسگری
  • امام جواد
  • حضرت زینب کبری سلام الله علیها
  • آیت الله سید علی حسینی سیستانی

فیدهای XML

  • RSS 2.0: مطالب, نظرات
  • Atom: مطالب, نظرات
  • RDF: مطالب, نظرات
  • RSS 0.92: مطالب, نظرات
  • _sitemap: مطالب, نظرات
RSS چیست؟
  • کوثربلاگ سرویس وبلاگ نویسی بانوان
  • تماس