آل یاسین

بسم الله الرحمن الرحیم

مواسات با سیدالشهدا ( علیه السلام )

گریه امام صادق (علیه السلام ) در عزای جدش

راوی می‌گوید محضر امام صادق (علیه السلام ) بودیم یادی از امام حسین بن علی (علیه السلام ) کردیم، حضرت گریه کرد ما هم گریه کردیم، سپس حضرت سرش را بلند کرد و فرمود، امام حسین (علیه السلام ) فرمود:

“من کشته اشک‌هایم هیچ مومنی مرا یاد نمی‌کند مگر آنکه می‌گرید."[1]

در روایتی آمده است:

” روزی که نام امام حسین (علیه السلام ) (در محضر امام صادق علیه السلام ) برده می‌شد تا شب لبخندی بر لبان حضرت نبود."[2]

زید شحام می‌گوید: همراه جماعتی از اهل کوفه در خدمت امام صادق (علیه السلام ) بودیم، یکی از شعرای عرب به نام جعفر بن عفان وارد شد آن حضرت او را احترام نموده و در نزدیک خود جای داد، آنگاه فرمود: ای جعفر! او عرض کرد: لبیک، حضرت فرمود: به من گفته‌اند تو اشعار نیکی درباره امام حسین علیه السلام سروده‌ای؟ عرض کرد: آری. حضرت فرمود: اشعارت را بخوان. او شعر می‌خواند و امام و اطرافیان می‌گریستند به گونه‌ای که قطرات اشک بر صورت و محاسن آن حضرت جاری بود سپس امام علیه السلام فرمود:

“ای جعفر فرشتگان مقرب الهی در این مجلس حاضر شدند و شعرت را شنیدند و گریه کردند همانگونه که ما گریه کردیم بلکه بیش از ما گریستند…"[3]

صدوق (ره) با سند خویش از امام صادق (علیه السلام ) روایت می‌کند:

بسیار گریه‌کنندگان پنج نفرند: آدم، یعقوب، یوسف، فاطمه دختر پیامبر (صل الله علیه واله و سلم ) و علی بن حسین (علیه السلام ) و اما علی بن حسین (علیه السلام ) بیبست سال یا چهل سال بر امام حسین (علیه السلام ) گریه کرد.

هرگاه غذا مقابلش می‌گذاشتند گریه می‌کرد و … می‌فرمود: من هرگاه به یاد شهادت فرزندان فاطمه (سلام الله علیها) می‌افتم، اشک در چشمم می‌آید.[4]

سید بن طاووس از امام صادق (علیه السلام ) روایت می‌کند:

هنگام افطار، چون غلامش آب و غذایش را می‌آورد…، حضرت می‌فرمود: پسر پیامبر گرسنه و تشنه شهید شد. پیوسته این را تکرار می‌کرد و می‌گریست تا آنکه غذا از اشک او تر می‌شد و آب به اشک آمیخته می‌گشت، پیوسته چنین بود تا از دنیا رفت.[5]

امام صادق (ع) به مسمع بن عبدالمالک فرمود:

” آیا مصائب آن جناب (امام حسین علیه السلام ) را یاد می‌کنی؟ عرض کرد: بلی والله، مصائب ایشان را یاد کرده و گریه می‌کنم. حضرت فرمودند: آگاه باش که خواهی دید در وقت مردن پدران مرا که به ملک الموت وصیت تو را می‌کنند که سبب روشنی چشم تو باشد".

همچنین فرمود:

“ای مسمع، گریه بر احوالات حسین (علیه السلام ) سبب می‌شود که ملک‌الموت بر تو مهربان‌تر از مادر گردد. گریه بر حضرت اباعبدالله ‌الحسین (علیه السلام ) باعث راحتی در قبر، فرحناک شدن مرده، شادمان و پوشیده بودن او در هنگام خروج از قبر است در حالی که او مسرور است، فرشتگان الهی به او بشارت بهشت و ثواب الهی را می‌دهند. اجر و مزد هر قطره آن این است که شخص همیشه در بهشت منزل کند".[6]

و همچنین از امام رضا (علیه السلام ) نقل کرده که فرمود: از امام صادق (علیه السلام ) از زیارت امام حسین (علیه السلام ) سوال شد فرمود که:

“آری هفتاد هزار فرشته و ملائکه تا روز قیامت در کنار مضجع نورانی سیدالشهداء (علیه السلام ) غبارآلود، دائما در حال گریه و ماتم هستند".[7]

امام صادق (علیه السلام ) می‌فرماید:

“حادثه روز عاشورا دل‌های ما را آتش می‌زند، اشک‌های ما را جاری می‌سازد، و ما را وارث غم و اندوه سرزمین کربلا هستیم، پس گریه‌کنندگان، بر مثل حسین (علیه السلام ) باید گریه کنند، زیرا ای مومنان، گریه بر او گناهان را از بین می برد".[8]


[1] . بحارالانوار: ج 44، ص284.

[2] . کامل‌الزیارات: ص 101؛ اقناع‌اللائم: ص 181.

[3] . بحارالانوار: ج 44، ص282.

[4] .خصال: ج 1، ص272.

[5] .لهوف: ص 323؛ (همچنین بنگرید روایتی را که مرحوم ابن شهر آشوب در مناقب: ج 4، ص 166 نقل نموده است.)

[6] . بحارالانوار: ج 44، ص 289؛ کامل‌الزیارات: باب 32، ص101.

[7] . وسائل‌الشیعه: ج 14، ص 422.

[8] .نورالعین فی مشهدالحسین (ع)، ابو اسحاق افرایینی: ص 84.