آل یاسین

بسم الله الرحمن الرحیم

مواسات با سیدالشهدا ( علیه السلام )

گریه‌های امام کاظم و امام رضا (علیهم السلام)

امام رضا (علیه السلام) فرمود:

“با فرا رسیدن ماه محرم پدرم موسی بن جعفر (علیه السلام) با چهره خندان دیده نمی‌شد و حزن و اندوه سراسر وجودش را فرا می‌گرفت تا روز دهم فرا می‌رسید آن روز روز مصیبت، اندوره و گریه آن حضرت بود."[1]

دعبل خزاعی شاعر بزرگ اهل بیت (علیهم السلام) می‌گوید:

“در ایام محرم بر امام رضا (علیه السلام) وارد شدم، حضرت فرمود: دوست دارم برای من شعر بخوانی، این روزها روز حزن و اندوه ما اهلبیت و شادی دشمنان ما بویژه بنی امیه است…، پس از آن، امام رضا (علیه السلام) برخاست پرده‌ای را جهت حضور خانواده در مصیبت جدشان حسین (علیه السلام) آویزان کردند.

سپس فرمود: دعبل برای حسین (علیه السلام) مرثیه بخوان تا زنده‌ای یار و مدیحه ‌سرای ما هستی، آنگاه گریستم به گونه‌ای که قطرات اشک بر صورتم جاری شد و این شعر را سرودم که: افاطم لوخت الی آخر، امام رضا (علیه السلام) گریست و بهمراه حضرت، خانواده و فرزندان حضرت گریستند.[2]

امام رضا (علیه السلام) می‌فرماید:

“گریه بر امام حسین (علیه السلام) گناهان بزرگ را محو می‌کند"[3]

از امام معصوم (علیهم السلام) نقل شده است:

“هرکه بگرید یا بگریاند یا حالت اندوه و گریه داشته باشد، بر مصیبت امام حسین (علیه السلام) بهشت برای او واجب می‌شود.[4]

حضرت رضا (علیه السلام) فرمودند:

“همانا روز شهادت حسین (علیه السلام) پلک‌های ما را مجروح نمود، و اشک‌های ما را جاری ساخت، و عزیز ما را در سرزمین کربلا به ذلت کشاند، و از آن روز ذلت و سختی را تا روز تمام شدن مشکلات به ارث بردیم، پس باید بر کسی مثل حسین (علیه السلام) گریه‌کنندگان گریه کنند…."[5]

امام رضا (ع) فرمود:

“هرکس که عاشورا، روز مصیبت و اندوه و گریه‌اش باشد، خداوند روز قیامت را برای او روز شادی و سرور قرار می‌دهد."[6]


[1] . همان، ص 284.

[2] . همان، ج 45، ص 257.

[3] . مسند امام رضا (ع). ج 2، ص 27.

[4] . الخصایص الحسینیه (ع). ص 142.

[5] . امالی صدوق: ص 128.

[6] . بحارالانوار: ج 44، ص 284.