آل یاسین

بسم الله الرحمن الرحیم

بی هوش شدن امام رضا (علیه السلام)

در قصیده‌ای که دعبل خزاعی در محضر امام علی بن موسی‌الرضا (علیه السلام) می‌سراید چنین می‌گوید:

ای فاطمه( سلام الله علیها ) ! اگر در نظر می‌آوری حسین (علیه السلام) را که به تیغ دشمن برخاک افتاده و بر کنار فرات، تشنه لب جان داده است، هر آینه نزد او بر چهره می‌زدی و آب دیده را بر گونه‌های گلگونت روان می‌ساختی.[1]

“پس زنان بر صورت‌های خویش لطمه زدند و صدای شیون آنان از پشت پرده بلند شد و امام رضا (علیه السلام) آن‌قدر گریستند که دو مرتبه بی هوش شدند"[2]

در مورد حضرت امّ سلمه نیز روایت شده که چون خبر کشته شدن امام حسین (علیه السلام) به ایشان رسید گفت: آیا آن کار رشت را مرتکب شدند، خدا خانه‌ها و گورهاشان را از آتش پر کند.

آن‌گاه چندان بگریست که بی‌هوش شد، و بعد از سی روز از شهادت امام حسین (علیه السلام) از شدت مصیبت جان داد.[3]

از این قبیل موارد در تاریخ و سیره اهل بیت (علیهم السلام) بسیار نقل شده است اما آنچه که مهم است اینکه فعل معصوم (علیه السلام) مجوز و حجت است که عزاداری تا چه حد و مرتبه است، و توجه شود به آنکه حفظ جان ولی خدا اوجب واجبات است.


[1] .شرح تائیه دعبل خزاعی، علامه مجلسی: ص 47-48 و 70-71.

[2] . عیون اخبارالرضا (ع): ج 2، ص 263؛ بحارالانوار: ج 49، ص 238؛ الغدیر: ج 2، ص355.

[3] . دمع‌السجوم در ترجمه نفس المهموم: ص 379.