آل یاسین

بسم الله الرحمن الرحیم

مواسات با سیدالشهدا ( علیه السلام )

گریه‌های امام سجاد (علیه السلام) در سوگ پدر

حضرت سجاد (علیه السلام) از بعد از عاشورا تا به هنگام شهادتشان هر زمان که غذا یا آب برای حضرت می‌آوردند، به یاد تشنگی و گرسنگی پدر و اهل حرم و کودکان گریه می‌کردند.[1]

از امام صادق (علیه السلام) روایت شده است:

به درستی که امام زین‌العابدین (علیه السلام) چهل سال بر پدرش گریه کرد، در حالی که روزها را روزه می‌گرفت و شب‌ها را تا صبح به عبادت می‌پرداخت. هنگامی که موقع افطار می‌شد، خادم آن حضرت غذا و نوشیدنی او را می‌آورد و در مقابل حضرت قرار می‌داد و عرض می‌کرد: میل کنید آقای من، آن حضرت می‌فرمود: فرزند رسول خدا (صل الله علیه واله و سلم) کشته شد در حالی که تشنه بود! و دائما این جملات را تکرار می‌کرد و گریه می‌کرد، تا جایی که غذای خود را از اشک‌های جاری‌اش خیس می‌نمود و نوشیدنی خود را با قطرات اشکش ممزوج می‌کرد. آن حضرت تمام عمر را به همین حال سپری کرد تا زمانی که به دیدار خداوند عزوجل شتافت.[2]

هنگامی که حضرت رقیه (سلام الله علیها) ریحانه و دختر سیدالشهداء (علیه السلام) سر مطهر بابا را با دو دستش گرفته و ساکت نمی‌شد و گریه می‌کرد، امام سجاد (علیه السلام) خواهر را در آغوش گرفت تا او را ساکت نماید، ولی او گریه می‌کرد. ناگهان نفس بی‌بی رقیه (سلام الله علیها) قطع شد و صدای ناله حضرت زین‌العابدین (علیه السلام) بلند شد و خرابه یک پارچه اشک و ناله شد.[3]

امام سجاد (علیه السلام) می‌فرماید:

هر مومنی که چشمانش برای کشته شدن حسین (علیه السلام) گریان شود به طوری که اشک بر گونه هایش سرازیر گردد، خداوند به سبب آن، او را در غرفه‌های بهشتی جای دهد که روزگاران درازی را در آن‌ها به سر برد.[4]


[1] .جلاء‌العیون، علامه مجلسی: ص836.

[2] . معالی السبطین: ج 2، ص200.

[3] . ریاض‌القدس: ج 2، ص 322.

[4] . ثواب‌الاعمال: ص108؛ منتخب میزان‌الحکمه: ص380 .2